Voeg toe aan mijn agenda

Afspraak: 26/01/25
Staakt-het-vuren in Gaza: De strijd tegen genocide en bezetting is nog niet voorbij

Zondag 26 januari: nationale betoging. 14u Brussel Noord

“Dit is een dag van geluk en verdriet, van schok en vreugde, maar het is zeker een dag waarop we allemaal moeten huilen en lang moeten huilen om wat we allemaal hebben verloren. We hebben niet alleen vrienden, familieleden en huizen verloren, we hebben onze stad verloren, Israël heeft ons teruggestuurd in de geschiedenis vanwege zijn wrede oorlog” (reactie van een ontheemde Gazaanse moeder op het nieuws van een staakt-het-vuren, een van de meer dan 1,9 miljoen Palestijnse mannen, vrouwen en kinderen die sinds 7 oktober 2023 ontheemd zijn).

Analyse van revolutionarymarxism.com (geschreven op 18 januari)

Deze woorden geven inzicht in het spectrum van emoties die de inwoners van de geteisterde Gazastrook in hun greep houden nadat het nieuws van een staakt-het-vuren op 15 januari bekend werd. Breed gedeelde video’s van jubelende vieringen benadrukten het gevoel van opluchting bij het vooruitzicht van uitstel na de 15 maanden durende genocidale nachtmerrie. Deze krachtige uiting van verzet toont de vastberadenheid van het Palestijnse volk om op hun land te blijven ondanks de onvoorstelbare verschrikkingen. Het zegt iets over hun bredere en onverbrekelijke verlangen om te weigeren hun nationale identiteit en aspiraties op te geven, ook al proberen het zionistische project en zijn imperialistische geldschieters deze te vernietigen. Het is een uitdrukking van het verlangen om vrijheid te winnen van bezetting en apartheid, en voor miljoenen Palestijnse vluchtelingen om het recht te krijgen terug te keren naar hun historische thuisland na 77 jaar ballingschap.

De mogelijkheid om hulp en medische zorg te krijgen en herenigd te worden met familieleden is een enorme bron van hoop. Na 15 maanden van onvoorstelbaar gruwelijke bombardementen door de Israëlische staat, kan de bevolking van Gaza een tijdelijk uitstel krijgen van de voortdurende angst voor dood en verderf, en ruimte om te rouwen. Voor velen is zelfs de mogelijkheid om de doden fatsoenlijk te begraven een kleine maar belangrijke troost. Maar daarmee komt de vraag over hoe om te gaan met de enorme omvang van de verwoesting, het verlies en het trauma die voor altijd het leven zullen veranderen van degenen die de moorddadige campagne van de Israëlische staat overleven.

Breekbare en wankele overeenkomst

Maar wat een schaduw werpt over het voorzichtige optimisme is de intensivering van de genocide die al meer dan 150 mensen het leven heeft gekost sinds de aankondiging van het staakt-het-vuren en de wetenschap dat er waarschijnlijk nog honderden Palestijnen zullen worden vermoord voordat het akkoord op 19 januari van kracht wordt.

De parameters van de aanvaarde overeenkomst, die tot stand kwam door bemiddeling van Qatar, Egypte en de VS, werden al in mei 2024 vastgelegd door de vertrekkende regering Biden. Terwijl de laatste beweerde dat Hamas de uitvoering ervan blokkeerde, waardoor de slachting zich nog eens acht maanden voortsleepte, onthulde de Israëlische minister van Veiligheid Itamar Ben-Gvir dat het zijn partij was, en op haar beurt de Israëlische regering, die een staakt-het-vuren verhinderde. Dit is het zoveelste voorbeeld van hoe Biden en zijn criminele bende het Israëlische regime voortdurend hebben gedekt in de context van deze genocide.

De deal zal in theorie in drie fasen worden uitgevoerd. In de eerste 42 dagen van het staakt-het-vuren zullen 33 gijzelaars worden vrijgelaten in ruil voor 737 Palestijnse gevangenen; het voorziet ook in de dagelijkse binnenkomst van 600 vrachtwagens met humanitaire hulp en een gedeeltelijke terugtrekking uit de bevolkte gebieden van de Gazastrook – hoewel de Israëlische strijdkrachten een zogenaamde ‘bufferzone’ binnen Gaza zouden handhaven die ongeveer 60 vierkante kilometer van de enclave zou innemen. Dit zou kunnen neerkomen op een feitelijke annexatie van Palestijns land, waardoor de beschikbare ruimte voor de bevolking van Gaza nog kleiner wordt, terwijl de Israëlische strijdkrachten de militaire controle diep in de Strook kunnen handhaven.

Op de zevende dag van deze eerste fase zouden de Palestijnen die in het zuiden van Gaza ontheemd zijn geraakt, naar verluidt mogen terugkeren naar het noorden en op de 16e dag zouden de onderhandelingen over de tweede fase van de overeenkomst beginnen, die betrekking hebben op de uitwisseling van de resterende gijzelaars en van bijkomende Palestijnse gevangenen, een “blijvende stop” op de gevechten en een vermeende totale terugtrekking van de Israëlische troepen uit de Strook.

Een stopzetting van de bombardementen op Gaza, de vrijlating van ontvoerden aan beide kanten en een uitbreiding van de humanitaire hulp naar de Strook zal ongetwijfeld door miljoenen mensen worden verwelkomd; maar scepsis over de uitvoering en de resultaten van de overeenkomst is meer dan gerechtvaardigd en alle illusies over de ‘oprechtheid’ van het bloeddorstige Israëlische regime en zijn handlangers moeten terzijde worden geschoven. Het risico is groot dat het regime de beginfase van de deal uitbuit om eruit te halen wat erin zit, om vervolgens de rest te laten ontsporen wanneer het niet langer zijn belangen dient.

Het buitenlands beleid van Trump

Ondanks pogingen om de eer op te eisen voor het staakt-het-vuren, zal Biden zijn bijnaam van ‘genocide Joe’ niet afschudden. Zijn onvoorwaardelijke steun voor de meest vitale bondgenoot van het Amerikaanse imperialisme in het Midden-Oosten is herhaaldelijk op de proef gesteld door massale oppositie in de VS en internationaal, maar elke keer is hij er met beide voeten overheen gelopen. Dit heeft de Democraten waarschijnlijk de presidentsverkiezingen gekost; een recent onderzoek onder 19 miljoen mensen die in 2020 op Biden stemden, maar dat in 2024 niet deden, noemde de voortdurende aanval in Gaza als belangrijkste reden om dat niet te doen (boven zowel de economie als migratie).

Maar afgezien van periodieke veroordelingen van Israëlische wreedheden, beweringen om “onvermoeibaar” te werken aan een staakt-het-vuren en gerafelde relaties met Netanyahu, vertaalde dit zich nooit in echte druk door bijvoorbeeld het stopzetten van financiële en militaire hulp. Biden’s steun voor Israël bleef onwrikbaar. Dat Trump Netanyahu zo gemakkelijk onder druk heeft gezet, is een enorme klap voor het prestige van de Democraten, waardoor hun imago als partij van oorlog en imperialisme wordt geconsolideerd. De regering Biden ‘faalde’ niet om eerder een staakt-het-vuren te bereiken, noch werkte ze ‘onvermoeibaar’ om er een te bereiken; ze koos er bewust voor om haar invloed niet aan te wenden, in plaats daarvan stelde ze Netanyahu’s genocidale kabinet actief in staat om de slachting maandenlang te verlengen door royaal de middelen te leveren om het uit te voeren. De regering Biden sprak ook vier keer haar veto uit over resoluties van de VN-Veiligheidsraad die opriepen tot een staakt-het-vuren in Gaza.

Trump strijkt de eer op voor een “EPISCH akkoord” zoals hij op zijn Truth Social account postte. Zelfs een ambtenaar van Biden erkende dat de gezant van de gekozen president voor het Midden-Oosten, Steve Witkoff, “een zeer belangrijke rol” speelde in de onderhandelingen. Dit kwam ongetwijfeld als een verrassing voor Netanyahu, die had gehoopt op een overwinning van Trump. Dezelfde man die de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem verhuisde, de Iraanse nucleaire deal torpedeerde, de moord op Qassem Soleimani beval, de bezette Golanhoogten erkende als “deel van Israël” en zijn aankomende kabinet volstouwde met extreme pro-Israëlische figuren (Mike Huckabee, genomineerd voor Amerikaans ambassadeur in Israël, is bijvoorbeeld een groot voorstander van “Groot-Israël” en ontkent het bestaan van Palestijnen: “er bestaat echt niet zoiets als een Palestijn”) zou toch zeker een betrouwbaardere vriend van Israël blijken te zijn?

Natuurlijk is de urgentie van Trump om een staakt-het-vuren veilig te stellen niet geworteld in altruïstische motieven. Er spelen een aantal factoren mee. Hij deed zich tijdens de presidentsverkiezingen cynisch voor als een anti-oorlogskandidaat en speelde in op een sluimerende woede tegen de ‘eeuwige oorlogen’ van de VS, door te beloven dat hij “Amerika op de eerste plaats” zou zetten in plaats van miljarden in het buitenland te verspillen. Bij gebrek aan een echt links alternatief maakte hij zelfs gebruik van het ongenoegen van sommige moslim- en Arabische Amerikanen die de oorlogszuchtige Democraten in de steek lieten omdat ze de genocide mogelijk maakten. Het waarmaken van een verkiezingsbelofte nog voor de beëdiging zal daarom een belangrijke stimulans zijn voor de gekozen president.

Biden was inderdaad een meer standaard vertegenwoordiger van de onwrikbare alliantie tussen het Amerikaanse imperialisme en het zionisme. Trump is dat misschien op een minder traditionele wijze, maar zijn staat van dienst laat zien dat hij geen vriend is van de Palestijnen of de arbeidersklasse en armen in het Midden-Oosten (of in de VS).

Zijn vermeende ‘isolationisme’ betekent geenszins een minder agressief Amerikaans imperialisme. Recente opmerkingen over Panama en Groenland laten zien dat het tegendeel waar is en maken de weg vrij voor een instabielere en gevaarlijkere wereld. Ook in het Midden-Oosten zal hij een agressievere koers varen tegen Iran. Onderdeel van deze strategie is het isoleren van Iran van de olierijke Golfstaten, die in 2023 overeenkwamen om de diplomatieke betrekkingen met Iran te herstellen – een politieke toenadering gesteund door China die de Amerikaanse invloed in de regio uitdaagde. Ongetwijfeld ziet Trump – die toezicht hield op de ‘Abraham Akkoorden’ om de betrekkingen tussen Arabische en Golfheersers en het Israëlische bezettingsregime te normaliseren, deels om een alliantie tegen Iran te verstevigen – dat hoe langer de genocide in Gaza voortduurt, hoe waarschijnlijker het is dat de normalisatie openbarst. Dat kan de Golfstaten mogelijk dichter bij de imperialistische rivalen van de VS, China en Rusland, brengen.

Druk van onderaf maalt tandwielen van genocide-machine

Terwijl tijdens het eerste presidentschap van Trump de lafhartige regimes van de Golfstaten de eis van een Palestijnse staat in de Israëlische normaliseringsovereenkomsten lieten vallen, maakt de woede van afschuw die zich onder de Arabische massa’s heeft verspreid eenzelfde standpunt vandaag politiek onmogelijk. Ook in Marokko is het verzet tegen het normalisatieakkoord sterk gegroeid, ook onder de Amazighs. Dit is een nieuwe politieke realiteit waar Trump 2.0 mee moet worstelen om de Israëlisch-Saoedische normalisering over de streep te trekken en een belangrijke achtergrond voor het staakt-het-vuren. Zoals de 39-jarige Saudische heerser Mohammed bin Salman aan Blinken uitlegde: “Zeventig procent van mijn bevolking is jonger dan ik. De meesten van hen hebben nooit echt veel geweten over de Palestijnse kwestie. En dus maken ze er nu voor het eerst kennis mee door dit conflict. Het is een enorm probleem. Geef ik persoonlijk om de Palestijnse kwestie? Ik niet, maar mijn mensen wel, dus ik moet ervoor zorgen dat dit zinvol is.”

Deze opmerkingen benadrukken de onuitwisbare indruk die de genocide in Gaza heeft achtergelaten in het bewustzijn van arbeiders, jongeren en de onderdrukte massa’s, niet alleen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika, maar over de hele wereld. De voortdurende internationale solidariteitsbeweging heeft honderden miljoenen mensen de straat op getrokken tegen de bezetting en het imperialisme. Deze beweging heeft de medeplichtigheid van de westerse heersende klassen in de genocide en de rol van de Arabische kapitalistische regimes bij het in stand houden van de onderwerping van de Palestijnen blootgelegd. Hoewel een oppervlakkige analyse de deal zou kunnen zien als een product van louter geopolitieke machinaties, zou het staakt-het-vuren ondenkbaar zijn zonder de druk van een militante beweging van onderaf en grootschalige verschuivingen in het massabewustzijn.

Netanyahu en de politieke crisis binnen de Groene Lijn

Toch blijft de vraag waarom Netanyahu deze keer wel akkoord ging, gezien zijn eerdere onverzettelijkheid. Een belangrijke factor in de voortzetting van de genocide was het redden van zijn eigen politieke huid in het licht van een diepe politieke crisis binnen de Groene Lijn. Voorafgaand aan 7 oktober schudde een historische massabeweging tegen de reactionaire justitiële hervorming van de extreemrechtse regering de Israëlische samenleving op haar grondvesten.

Maar de Hamas-aanvallen gaven ‘Bibi’ een reddingslijn toen hij leunde op de ongekende golf van zionistische reactie die de overgrote meerderheid van de Israëlische Joodse bevolking in zijn greep hield. Hoewel we niet de illusie moeten hebben dat de recente protesten tegen de “oorlog” en voor de vrijlating van de gijzelaars een duidelijk verzet vormen tegen de bezetting en de Palestijnse onderdrukking, versterken ze niettemin de ingebouwde tegenstrijdigheden van het Israëlische kapitalisme. Volgens de Israeli Voice Index van december 2024 steunt een meerderheid van de Israëli’s (57,5%) nu een alomvattende deal die de vrijlating van alle gijzelaars inhoudt in ruil voor een einde aan de “oorlog”. En dan hebben we het nog niet eens over de kleine maar groeiende groep jongeren die zich openlijk tegen de genocide heeft uitgesproken en waarvan sommigen weigeren om in het Israëlische leger te dienen.

Als gevolg van deze crisis zijn er scheuren binnen het militaire establishment. Dit heeft ook te maken met de situatie in de Gazastrook zelf, waar Hamas weliswaar aanzienlijk verzwakt is na 15 maanden van onophoudelijke Israëlische aanvallen, maar nog niet verslagen is, laat staan vernietigd. De Israëlische bezettingsmacht krijgt haar zin niet. De gepensioneerde Israëlische brigadegeneraal Amie Avivi vertelde aan de Wall Street Journal dat “we ons in een situatie bevinden waarin het tempo waarin Hamas zichzelf herbouwt hoger ligt dan het tempo waarin [het Israëlische leger] hen uitroeit”.

Het feit dat de eerste fase van de staakt-het-vuren overeenkomst bepalingen bevat voor ontheemde Palestijnen om terug te keren naar het noordelijke deel van Gaza is ook veelzeggend. Al is het in dit stadium alleen nog maar op papier, het betekent een afwijking van het zogenaamde “Generaalsplan”, gericht op de effectieve etnische zuivering van Noord-Gaza. Dit spreekt voor de blijvende weigering van de Palestijnen, zelfs te midden van afschuwelijke verwoesting en verlies van levens, om hun aanspraak op hun thuisland op te geven.

De aanvaarding van de deal is inderdaad een uitdrukking van de relatieve impasse van de strategische doelen, die geen van alle zijn bereikt, die het regime van Netanyahu heeft geprobeerd af te dwingen door genocide uit te voeren op het Palestijnse volk. Zijn pogingen om de verwachte vrijlating van de gijzelaars af te schilderen als een direct product van de barbaarse campagne van dood en vernietiging die zijn regering de afgelopen 15 maanden heeft ontketend, zetten de realiteit cynisch op zijn kop. Biden heeft zelf toegegeven dat een overeenkomst zoals deze al sinds mei op tafel lag, wat de monsterlijke zinloosheid van het immense lijden blootlegt.

Terwijl het regime een moorddadige slachting heeft aangericht in de hele regio – in Libanon, Syrië, Jemen en Iran – in een wanhopige poging om het onvermijdelijke uit te stellen, is de ongelijke “oorlog” in een impasse geraakt.

De extreemrechtse politici en hun reactionaire sociale basis leggen zich hier niet zomaar bij neer. Woensdag en donderdag braken protesten uit tegen het staakt-het-vuren. Jonge orthodoxe mannen scandeerden “Verovering, verdrijving, nederzetting”. Door verdeeldheid in de regering werd de stemming in de Knesset uitgesteld van donderdagochtend tot vrijdagavond, toen belangrijke extreemrechtse figuren ultimatums aanboden aan Netanyahu. Minister van Financiën Bezalel Smotrich van de partij Religieus Zionisme zei dat hij voorwaardelijke steun zou geven aan de eerste fase van de deal op voorwaarde dat de “oorlog om Hamas te elimineren” onmiddellijk daarna zou worden hervat. Minister van Nationale Veiligheid Itamar Ben Gvir stelde dat de deal een “volledige overwinning voor Hamas” betekent en dat zijn ‘Jewish Power’ partij uit de coalitie stapt.

Om hen te sussen, vertelde Netanyahu zijn ministers dat Israël “definitieve garanties” had gekregen van zowel Biden als Trump dat “als de onderhandelingen over fase twee van de deal mislukken en Hamas onze veiligheidseisen niet aanvaardt, we de intensieve gevechten zullen hervatten met de steun van de Verenigde Staten.” Hoewel Netanyahu er voorlopig in slaagde om deze interne druk te omzeilen – de deal is nu geratificeerd en Ben Gvir zei dat hij de regering er niet om zou laten vallen – onderstrepen deze manoeuvres de bereidheid van het Israëlische regime om de deal te torpederen wanneer het hen uitkomt.

Ze laten zien dat dit staakt-het-vuren geen weg is naar blijvende vrede en heropbouw, maar een precaire, tactische pauze die geworteld is in een bredere strategie van voortdurende agressie. Een intensivering van het geweld en het beleid van uitbreiding van de nederzettingen op de bezette Westelijke Jordaanoever, inclusief mogelijke pogingen om deze geheel of gedeeltelijk te annexeren, zal waarschijnlijk ook in het verschiet liggen, als onderdeel van de ‘zoethoudertjes’ die Netanyahu aan extreemrechts binnen zijn coalitie geeft in een poging om hen aan boord te houden. Deze groeperingen voeren al lange tijd campagne voor Israël om “soevereiniteit” op te leggen over “Judea en Samaria” en hebben, steunend op de steun van Trump als president, gezworen om van 2025 het jaar te maken waarin dit zal gebeuren.

Blijf bouwen aan de beweging tegen genocide, kapitalisme en imperialisme

Het bovenstaande laat zien hoe fragiel en zwak het staakt-het-vuren is. De voortdurende bloedbaden in Gaza, de voortdurende dodelijke invallen op de bezette Westelijke Jordaanoever en de onbetrouwbaarheid van het Israëlische regime inzake het nakomen van akkoorden van staakt-het-vuren, zijn waarschuwingen. Het staakt-het-vuren in Libanon afgelopen november werd herhaaldelijk geschonden door het Israëlische regime, onder meer door bijna dagelijks luchtaanvallen uit te voeren. Het zijn allemaal indicaties die aangeven dat de internationale solidariteitsbeweging niet mag stoppen, maar dat we onze inspanningen beter opvoeren om de strijd te verdiepen en te verbreden in onze gemeenschappen, werkplekken en universiteiten. Dit kan het organiseren van protesten, boycots, bezettingen en stakingen inhouden die gericht zijn tegen alle bedrijven en instellingen die medeplichtig zijn aan deze genocide en de bezetting van Palestina.

Eisen zouden kunnen, en moeten, bestaan uit een volledige en onvoorwaardelijke terugtrekking van de Israëlische troepen uit de hele Gazastrook en ook uit Libanon, Syrië, de bezette Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem, vrije en onbeperkte toegang tot Gaza voor de bevolking, de vrijlating van “allen voor allen” (inclusief de meer dan 12.000 Palestijnen die sinds oktober 2023 zijn gearresteerd in de bezette Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem), een einde aan de blokkade van Gaza en een onmiddellijke opening van alle grensovergangen, en een omkering van het Israëlische verbod op de UNRWA.

De VN schat dat het 350 jaar zou duren om Gaza weer op te bouwen tot de wanhopig verarmde staat waarin het zich bevond vóór 7 oktober 2023 (als de ‘openluchtgevangenis’ die het lange tijd was door de Israëlische blokkade). Dit alleen al toont de noodzaak aan om de strijd voor bevrijding, gerechtigheid en vrede ook te richten op de socialistische transformatie van de regio en de wereld. Een goed begin voor de wederopbouw zou zijn om te vechten voor het omleiden van de winsten van de wapenindustrie die druipt van Palestijns bloed, van Israël naar de EU en de VS, naar de heropbouw van Gaza.

In een opiniepeiling eind vorig jaar gaf 96% van de kinderen in Gaza aan dat ze verwachtten elk moment gedood te kunnen worden en 49% zei dat ze de dood wensten. Naast het herstel van de infrastructuur en alle fysieke bronnen van leven – die systematisch zijn vernietigd door het Israëlische leger – van drinkwater, elektriciteit en sanitaire voorzieningen tot landbouw, gezondheidszorg, onderwijs enzovoort, zou “wederopbouw” onvolledig zijn zonder erkenning van de extreme niveaus van trauma’s, die vele generaties zullen achtervolgen, en de genezing ervan – wat alleen mogelijk is op basis van een permanent einde aan de decennialange gewelddadige onderdrukking.

Het is hoog tijd dat de internationale media hun medeplichtigheid aan het minimaliseren en rechtvaardigen van de genocide goedmaken – door Gazaanse journalisten en gewone mensen, zelfs kinderen, de getuigen te laten zijn van de massamoord, verminking, marteling en uithongering. Deze gevestigde media hebben echter laten zien dat ze niet te vertrouwen zijn en het staakt-het-vuren zou gebruikt moeten worden om massale onderzoeken te organiseren, democratisch gecontroleerd door de inwoners van Gaza, om de volledige omvang van de wreedheden en de gevolgen ervan duidelijk te maken.

De noodzaak om iedereen die verantwoordelijk is voor de misdaden tegen de Palestijnen tijdens de genocide ter verantwoording te roepen, zal zeker ook een belangrijke pijler worden van de solidariteitsbeweging in de komende periode. Hoewel een dergelijke verantwoordingsplicht essentieel is, moet het verder gaan dan de ontmaskering en bestraffing van individuen; het gaat om het verdiepen van de strijd voor de ontmanteling van de hele machinerie van onderdrukking die de voortdurende onderwerping van de Palestijnse massa’s in stand heeft gehouden.

Inderdaad, de genocide in Gaza is slechts de laatste en meest gewelddadige fase in de decennialange onderdrukking van de Palestijnen door het zionistische project en de staat die het voortbracht in 1948. Het is verre van een aberratie, het is de logische voortzetting van een wrede geschiedenis van onteigening, etnische zuivering en ontmenselijking – gecreëerd en in stand gehouden door de westerse imperialistische machten.

Het is nu terecht en overduidelijk voor het Palestijnse volk zelf en voor vele van de miljoenen die solidair met hen zijn dat hun vrijheid nooit bereikt zal worden zolang niet alleen Netanyahu’s oorlogskabinet, maar ook de Israëlische staat zelf blijft bestaan. Die moet omvergeworpen en vernietigd worden. Maar daar kunnen we het niet bij laten. Deze staat is onlosmakelijk verbonden met het systeem van imperialisme en kapitalisme dat een gevangenis van geweld, uitbuiting en onderdrukking heeft gecreëerd voor de volkeren van het Midden-Oosten, Noord-Afrika en daarbuiten. De genocide in Gaza maakt de omverwerping ervan dringend noodzakelijk, een taak waar de arbeidersklasse – zowel in de regio als in de imperialistische landen waarvan de regeringen deze 15 maanden van verschrikking mogelijk hebben gemaakt – een cruciale rol in speelt.

Het diepgewortelde gevoel van solidariteit met het Palestijnse volk in de hele regio, dat eens te meer bleek uit de uitbarstingen van feestvreugde in Jordanië, Marokko, Syrië en daarbuiten bij het nieuws van het staakt-het-vuren op woensdag, moet ook worden ingezet in een bredere, revolutionaire strijd om alle autocratische en corrupte regimes omver te werpen die lange tijd de ogen hebben gesloten voor de Israëlische staatsagressie of deze hebben uitgebuit voor hun eigen doeleinden (met inbegrip van de Palestijnse Autoriteit, die met haar bloedige onderdrukking in Jenin opnieuw heeft laten zien dat zij een tussenpersoon en gevangenisbewaarder is voor de bezetting).

Hun heerschappij moet worden vervangen door revolutionaire regeringen van de arbeidersklasse en de armen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika die de rijkdom en hulpbronnen afpakken van de superrijke elites, grote bedrijven en multinationals die deze oppotten en misbruiken. Deze middelen zouden gebruikt kunnen worden voor de wederopbouw van Gaza, het herstel van de infrastructuur en het voorzien in de basisbehoeften van de bevolking. Een democratische socialistische transformatie van deze regio zou de creatie betekenen van een samenleving met rechtvaardigheid en gelijkheid voor iedereen en onderdrukking, uitbuiting en armoede voor niemand. Het zou zowel Palestijnen als Israëlische Joden het recht geven op nationale zelfbeschikking, Palestijnen het recht geven terug te keren naar hun historische thuisland en beide volkeren in vrede en veiligheid laten leven.

Dit is een perspectief die het waard is om voor te vechten – de afgelopen 15 maanden hebben bewezen wat voor hels landschap er zal ontstaan als de bestaande orde van kracht blijft.

Voeg toe aan mijn agenda
Delen:
Printen:
Voorpagina van De Linkse Socialist