De commentatoren en zelfs komieken in hun eindejaarsconferenties zijn het roerend eens: de politici moeten eindelijk hun verantwoordelijkheid nemen en een regering vormen. Dat niet doen zou een vorm van schuldig verzuim zijn of getuigen van een gebrek aan politieke moed. De uitdagingen zouden te groot zijn om geen regering te vormen.
Door Geert Cool
De uitdagingen zijn inderdaad groot op een ogenblik dat het klimaat op hol slaat, degelijke jobs in de industrie verdwijnen en zowat alle openbare diensten zodanig op hun tandvlees zitten dat zelfs dat tandvlees niet meer zichtbaar is. Maar daar gaat Arizona niet over. Met wat nu voorgesteld wordt als beleid komt er geen antwoord op de uitdagingen van de meerderheid van de bevolking.
Arizona is een project dat de superrijken goed uitkomt. Dat kan enkel door ons het leven zuur te maken met langer werken, een harde aanval op de pensioenen in de openbare sector (de enige die leefbaar zijn), nog meer flexibiliteit, beschuldigende vingers naar wie niet meekan of zonder werk valt … Als er een regering gevormd wordt met wat op tafel ligt, hoeft het voor ons niet.
De Wever verklaarde dat de onderhandelaars het moeten doen met “het buffet aan maatregelen dat op tafel staat.” Hij zei: “Daar komen geen nieuwe schotels bij, hoogstens zal er nog een beetje peper op de ene plat worden gestrooid en wat zout op de andere.” Het buffet van De Wever bestaat uit “de zwaarste sanering sinds de jaren 80”, maatregelen die “iedereen pijn doen”. “Er zal langer moeten worden gewerkt, er zal een flexibeler arbeidsrecht moeten komen, pensioenrechten zullen moeilijker opgebouwd worden dan vroeger.” Hij weet dat dit niet populair is, maar zegt dat het niet anders kan.
Een buffet met enkel smerigheid kan je niet rechttrekken met wat peper en zout. Langer werken, meer flexibiliteit en minder pensioen zijn gewoon niet aanvaardbaar. Die maatregelen komen er niet omdat het “niet anders kan”, maar omdat de grote bedrijven na jaren van recordwinsten niet bereid zijn om het met minder te doen. Er zijn miljarden in de belastingparadijzen, grote aandeelhouders kijken ernaar uit om verder gepamperd te worden, voor oorlog en vernietiging zijn er miljarden beschikbaar, maar wij moeten besparen omdat het niet anders kan?! Georges-Louis Bouchez zei op de nieuwjaarsreceptie van zijn partij: “De hervormingen die wij willen, gaan geen pijn doen, die gaan deugd doen.” Onze pijn doet hen deugd. “Het paradijs van de rijken is gemaakt van de hel van de armen,” wist Victor Hugo al.
Er is een strategie nodig tegen wat op ons afkomt. Acties zijn nodig, maar niet gewoon acties om actie te voeren. Een ernstig actieplan waarbij we de kracht van de vakbondsleden activeren is noodzakelijk. Een plan om naar alle collega’s te trekken om duidelijk te maken welke rottigheid De Wever en co ons willen opleggen en wat we daartegen in te brengen hebben.
Het klopt dat de Arizonapartijen een meerderheid hebben in het parlement en dat hun verdelende retoriek tegen werklozen en migranten een ingang vindt. Tegelijk ziet een grote meerderheid van de bevolking het niet zitten om tot 67 jaar te werken en wil eenzelfde grote meerderheid dat de middelen bij de rijksten worden gezocht. Wanneer wordt dat meerderheidsstandpunt in beleid omgezet? Het klopt dat er ook in de buurlanden harde aanvallen zijn op de levensstandaard en arbeidsvoorwaarden van onze collega’s, maar als we hen laten doen is er enkel een neerwaartse spiraal. We zouden beter allemaal samen opkomen voor wat we nodig hebben! Collectieve strijd is ook een democratisch recht, het is de manier waarmee we sociale bescherming en democratische rechten hebben afgedwongen.
Er is nood aan een strategie. Na de actie van 13 december is er komende maandag opnieuw een actiedag. Het ziet er chaotisch uit met een betoging van het Albertinaplein naar het Poelaertplein, uiteindelijk in gemeenschappelijk vakbondsfront. De actiebereidheid neemt echter toe: naast de spoorstaking zijn er ook stakingen in het onderwijs aangekondigd. Langs Franstalige kant zijn er nog stakingsdagen in het onderwijs aangekondigd uit protest tegen het Franstalige besparingsbeleid. Ondanks de onduidelijkheid over de acties is het belangrijk dat deze een succes worden om duidelijk te maken dat we het voorgestelde beleid niet aanvaarden en ook om de druk op te voeren binnen onze eigen organisaties om tot een echt actieplan te komen.
Een actieplan kan bestaan uit een informatiecampagne op elke werkvloer en via alle mogelijke mediakanalen (websites, sociale media, webinars…) gekoppeld aan lokale acties die opbouwen naar een grote betoging en stakingsdagen. De beslissingen hierover kunnen we niet enkel aan de vakbondsleidingen overlaten, er is niet alleen druk van onderuit nodig maar ook zeggenschap. Het gaat over onze toekomst en dus kunnen we beter zelf mee beslissen over hoe we daarvoor opkomen. We staan sterker als we zoveel mogelijk collega’s meekrijgen en de acties daarop afstemmen.
De uitdaging voor ons verzet is groot. Maar potentieel staan we sterk. De Wever en Bouchez kunnen wel toeteren over hun ‘buffet’ , als er uiteindelijk gekookt moet worden hebben ze ons nodig. Het zijn immers de werkenden die alles doen draaien. Daar ligt onze kracht, het komt er op aan om die te organiseren zodat we de enorme uitdagingen kunnen aanpakken in het belang van de meerderheid van de bevolking. Wat ons betreft betekent dit dat heel het kapitalistisch systeem weg moet om plaats te maken voor iets veel democratischer: een socialistische samenleving waarin de economie democratisch gepland wordt in het belang van de mensen en de planeet.
Overzicht van onze artikels over Arizona en het verzet ertegen
