De solidariteitsactie met het zorgpersoneel in Gaza en Libanon die op 22 november in het Sint-Pietersziekenhuis werd georganiseerd, gaf ons de gelegenheid om Ondine Dellicour te horen, die voor de Brusselse dienst voor geestelijke gezondheidszorg Ulysse werkt. Deze dienst is gespecialiseerd in psychologische steun aan vluchtelingen, vooral aan mensen die in precaire omstandigheden leven en lijden. Hieronder de toespraak van Ondine.
“De meerderheid van onze patiënten is bezig met het aanvragen van internationale bescherming of werd bescherming geweigerd en zit dus ‘zonder papieren’. Onder onze patiënten zijn er altijd al Palestijnen geweest, meestal jonge mannen die op de vlucht zijn voor vervolging zoals gevangenschap, marteling, militaire misdaden, etnische segregatie en systematische economische, sociale en politieke onderdrukking. Dit zijn allemaal vormen van geweld die blijvende gevolgen kunnen hebben, zowel lichamelijk als psychologisch.”
“Eind 2023 en begin 2024 steeg het aantal verzoeken om psychologische hulp van mensen van Palestijnse afkomst sterk. Ook zagen we hun gezondheidstoestand dramatisch verslechteren, een situatie die we nog niet eerder hadden meegemaakt en die ons ertoe aanzette om als zorginstelling standpunt te nemen.”
“Ten eerste publiceerden we in november 2023 een open brief om de autoriteiten te wijzen op onze bezorgdheid over de flagrante verslechtering van de psychologische toestand van Palestijnse patiënten. We zeiden toen dat de angst en wanhoop die de situatie van extreem geweld in Gaza met zich meebracht, in combinatie met het gebrek aan opvang en bescherming in België, ernstige schadelijke gevolgen hadden voor de mentale gezondheid van de betrokken patiënten.”
“Op dat moment wezen we er al op dat er dringend oplossingen moesten komen op het vlak van huisvesting, psychosociale begeleiding en verblijfsrecht voor deze mensen, een conditio sine qua non om onze zorgtaken te kunnen uitvoeren.”
“Enkele maanden later, toen we geconfronteerd werden met het uitblijven van een reactie van de bevoegde autoriteiten, besloten we een rechtszaak aan te spannen tegen de Belgische overheid wegens de lange duur van de behandeling van aanvragen voor internationale bescherming voor Palestijnse onderdanen. Het juridische argument dat de kern van deze vordering vormde, was dat de noodtoestand een versnelde behandeling van deze aanvragen rechtvaardigde. De situatie in Gaza is bekend in de hele wereld, dus waarom wachten?”
“De behoefte aan bescherming is duidelijk! We moeten snel handelen zodat Palestijnen die nog niet erkend zijn als vluchteling geen maanden of zelfs jaren moeten wachten, zoals helaas het geval is voor iedereen die deze bescherming aanvraagt. Samen met de enkele aanvragers hebben we zowel het extreme en wijdverspreide geweld in Gaza aangehaald als de situatie van extreme nood waarin de hier aanwezige Palestijnen zich bevinden, die daar allemaal familie hebben, en die zonder erkenning van hun vluchtelingenstatus nog meer geweld te verduren krijgen. Hoewel de gerechtelijke autoriteiten de urgentie van deze situatie inzien, betekent dit niet dat ze de noodzaak van een versnelde procedure erkennen.”
“We waren teleurgesteld, geschokt zelfs, door de uitkomst van deze rechtszaak, maar we zijn overtuigd van het belang van collectieve actie! Ook al hebben we niet gewonnen, deze actie was niet zonder effect. Voor een dienst als de onze heeft het feit dat we konden deelnemen aan dit soort acties ons in staat gesteld om onze verbijstering van ons af te schudden en onze krachten te bundelen met anderen! Het stelde ons ook in staat om druk uit te oefenen op de regering en de relevante autoriteiten en hen eraan te herinneren dat we hier zijn, dat we met velen zijn en dat we niet opgeven! Eindelijk zien we nu na maanden van stilstand in de behandeling van Palestijnse zaken, dat er veel beslissingen zijn om vluchtelingenstatus toe te kennen. Deze collectieve actie kan hierbij een rol hebben gespeeld, als onderdeel van een reeks solidariteitsinitiatieven.”
“Solidariteit met het zorgpersoneel in Gaza en Libanon hangt ook af van de kwaliteit van het onthaal en de zorg die we hun landgenoten hier bieden, en van de druk die we samen kunnen uitoefenen op onze overheden om ervoor te zorgen dat we de middelen hebben om dat te doen!”
