Boze boeren, acties van spoorpersoneel, onrust in de openbare diensten, crisis in de ziekenhuizen, jobverlies in de industrie (automobiel, chemie …), onhoudbare flexibiliteit in de distributiesector … Tegen alle afdankingen, het dure leven en voor degelijke lonen en goede arbeidsvoorwaarden, tegen de besparingsplannen, is er sinds midden november een toename aan acties en stakingen.
Artikel uit de publicatie van onze zusterorganisatie in Frankrijk
Michelin, publieke sector, spoor: de mobilisaties tonen de weg
Bij de aankondiging van de sluiting van twee fabrieken van Michelin (1.250 directe jobs bedreigd), ging het personeel meteen in actie. Er werd een hernieuwbare staking opgezet, waarbij in de betrokken fabrieken vastberaden actie werd gevoerd, maar ook in andere vestigingen van de groep.
Minister Kasbarian wil de openbare diensten op “alle vlakken” de broekriem verder laten aantrekken. Ambtenaren die ziek uitvallen, worden in het vizier genomen. De minister wil de carenzdagen (onbetaalde eerste dagen bij het begin van ziekte) uitbreiden tot drie dagen. Dit onder het mom van het “absenteïsme tegengaan.” De vakbonden zijn sinds midden-november gemobiliseerd en roepen op tot een stakingsdag op 5 december.
Na een stakingsdag op 21 november zal het spoorpersoneel vanaf 11 december gedekt zijn door een stakingsaanzegging van onbepaalde duur op basis van een hernieuwbare staking. Daarmee wordt geprotesteerd tegen de verslechtering van de arbeidsvoorwaarden en de aangekondigde ontmanteling van het filiaal voor goederentransport. De SNCF zou opgedeeld worden in private filialen, waarbij ook de deur geopend wordt voor concurrentie op regionale spoorlijnen.
Deze golf van stakingen heeft al geleid tot een nieuwe anti-stakingscampagne in de gevestigde media. Het spoorpersoneel ligt daarbij als eerste onder vuur, met een terugkeer van het traditionele argument dat het spoorpersoneel door actie te voeren ‘de kerstperiode van de Fransen verpest’.
Boerenprotest
Deze retoriek van de kapitalistische klasse wordt doorgaans niet gebruikt tegenover het boerenprotest. Dat is niet omdat de kapitalisten bezorgd zijn om het lot van de landbouwers, maar omdat de agro-business via de leiding van de federatie FNSEA heel sterk weegt op de vertegenwoordiging van de sector.
De akkoorden over vrijhandel tussen de EU en Mercusor worden terecht aangegrepen door de boeren om zich terug te mobiliseren. De kleine landbouwers willen dit akkoord niet en hebben daar goede redenen voor: oneerlijke concurrentie ondermijnt hun kansen op een rechtvaardig inkomen nog meer. De agro-business en de FNSEA hebben daarentegen een andere agenda: ze willen de controle niet verliezen en zich positioneren met het oog op verkiezingen binnen de beroepsfederatie in januari.
Ondertussen willen Macron en Barnier een brutale begroting opleggen
De coalitiepartners in de regering botsen ondertussen op hun gebrek aan een absolute meerderheid in het parlement. Onder invloed van het linkse LFI (La France Insoumise) en de andere partijen van het Nieuwe Volksfront, werden amendementen op de tekst voor de begroting voorgelegd in de commissies. Het ging om met zaken als een universele belasting op multinationals, een belasting op super-dividenden en op de internetgiganten en een vermogensbelasting voor miljardairs. De regeringspartijen en extreemrechts (RN) beslisten hierop om tegen de tekst te stemmen.
De discussies en stemmingen zullen wellicht tot midden december duren. Mogelijk zal premier Barnier de begroting proberen door te voeren via volmachten (artikel 49.3 van de grondwet). Dat zet de deur open om alle oppositie het zwijgen op te leggen, wat kan leiden tot de val van de regering in de maand december.
Tegenover het potentieel van eengemaakte strijd is er het gevaar van ‘verdeel-en-heers’
Barnier en Macron hebben moeite om de woede te sussen op een ogenblik dat die zich begint te veralgemeniseren. Er zijn trouwens ook oproepen voor een terugkeer van het protest van de gele hesjes. Het kamp dat tegenover ons staat, is zich zeer bewust van de mogelijkheid van eenmaking en coördinatie van de woede en de strijd. Dat is waarom er eens te meer teruggegrepen wordt naar verdeeldheid: retoriek tegen stakingen en wellicht komt er begin 2025 een nieuwe ‘antimigratiewet’.
Eens te meer worden vluchtelingen, en met hen alle mensen met een migratie-achtergrond, geviseerd. Dit gaat gepaard met een islamofobe retoriek. Eens te meer zal dit vertrouwen geven aan gewelddadige groepen en individuen van extreemrechts om over te gaan tot het lastigvallen, intimideren en aanvallen van mensen die al gebukt gaan onder systematisch racisme, maar ook anderen zoals LGBTIQA+ personen. We mogen ons niet laten verdelen!
Iedereen betrekken in de strijd
De woede bijeenbrengen en coördineren, is cruciaal om te kunnen winnen. Maar dat volstaat niet. De beweging tegen de pensioenhervorming heeft niet tot een overwinning geleid. Dat mag ons niet ontmoedigen. Het blijft een inspiratie voor de strijdbare vastberadenheid die nodig is. We moeten het echter versterken, onder meer door een brede en actieve betrokkenheid van onderuit. Strijdcomités kunnen daar een rol in spelen.
Bij sommige recente mobilisaties zijn dergelijke comités opgezet om stakingen te ondersteunen. Dergelijke initiatieven kunnen overal genomen worden, zelfs indien de mobilisatie (nog) niet opgestart is. Het kan op de werkplaatsen, in de scholen, op de campussen, in de wijken en in de dorpen. Dergelijke comités kunnen actie organiseren, maar ook solidariteit met andere mobilisaties. Ze kunnen ervoor zorgen dat we in staat zijn om een constante strijd tegen elke vorm van onderdrukking te voeren en om een politieke strijd te voeren tegen extreemrechts dat inspeelt op sociale ongelijkheid en angst voor de toekomst.
Een bredere en actieve betrokkenheid van onderuit kan de basis leggen voor een oproep tot een algemene staking die ernstig opgevolgd worden. Daarmee kan het beleid van Macron en zijn kapitalistische regering echt uitgedaagd worden.
