Traditionele partijen bestelen arbeiders en hun gezinnen
Leterme gaf het al aan: 2 à 3 miljard euro besparen op jaarbasis kan nog zonder dat ‘de mensen’ zwaar moeten inboeten op hun levensstandaard. Maar de 10 miljard euro die volgend jaar moet gevonden worden om het begrotingstekort terug te dringen tot 2,8% van het BBP, kan onmogelijk zonder een drastische aanval op de sociale verworvenheden.
Artikel door Jan Vlegels, voorzitter LSP-Antwerpen, uit de novembereditie van ‘De Linkse Socialist’
Stelen van de armen om aan de rijken te geven
Of bestaat er toch een andere weg? De bedrijven in ons land boekten in 2009 – een recessiejaar (!) – 94 miljard euro winst voor belasting, waar ze slechts 11 miljard euro vennootschapsbelasting op betaalden (11,8%). Zou daar niet nog wat ruimte zijn? Volgens de traditionele partijen alvast niet. Als er over een vermogensbelasting wordt gesproken, komt men vaak niet verder dan ‘niet uitvoerbaar wegens geen vermogenskadaster’. Als de onderhandelaars een ballonnetje oplaten over het opdrijven van de nucleaire taks tot 750 miljoen euro, dreigt broodheer GDF Suez-Electrabel met het stilleggen van alle investeringen in België. Bruno Tobback beweert dat ‘iedereen’ de besparingen zal voelen. We denken echter dat de rijksten nauwelijks zullen inleveren.
Kortom: de arbeiders en hun gezinnen betalen de rekening en de patroons blijven buiten schot. Al zeker 20 jaar horen we geen enkele van de traditionele partijen daar bezwaar tegen uiten. Waarom zouden we de immense belastingdruk van de bedrijven nog verder opdrijven? Straks vluchten ze nog weg! Neen, we kunnen beter nog wat knabbelen aan de uitkeringen van de potverterende werklozen, de loon- en arbeidsvoorwaarden van de werkenden aanpakken, en de pensioenen van de – grotendeels overtollige – ambtenaren onderuit halen. Die werklozen, werkenden en gepensioneerden kunnen nergens naar toe vluchten.
Elke dag worden we bestookt met soortgelijke argumenten, maar niemand die erop antwoordt. Als dit één ding aantoont, dan wel dat wij als gewone mensen geen partij meer hebben die opkomt voor onze rechten. Laat staan dat er een formatie is die zorgt voor een politieke vertaling van de strijd van de arbeiders van ArcelorMittal of de spoormannen en -vrouwen. LSP denkt dat zo’n partij, in combinatie met strijdbare vakbonden, broodnodig is indien we de sociale afbraak een halt willen toeroepen.
Vandaar dat we van bij het begin betrokken waren bij Rood!, het initiatief met ex-sp.a’er Erik De Bruyn als woordvoerder, waarover we reeds meermaals bericht hebben in de Linkse Socialist. Rood! wil de basis leggen voor een nieuwe linkse partij in Vlaanderen – en bij uitbreiding in België – en kan via de bekendheid en het socialistisch profiel van haar kopman op heel wat interesse rekenen van syndicalisten, jongeren en arbeiders.
Rood! bevestigt potentieel. Zal het de verwachtingen inlossen?
Het feit dat Rood! werd opgenomen in de recente opiniepeiling van de Gazet van Antwerpen (GVA) in het kader van de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen, duidt op haar politieke relevantie. Het resultaat van 1,1% die de peiling Rood! toedicht – zonder dat het reeds een noemenswaardige publieke campagne heeft gevoerd – wijst op het potentieel, maar tegelijk ook op de lange weg die het initiatief nog voor de boeg heeft. In dezelfde peiling is PVDA goed voor 2,5%, onvoldoende voor een zitje in de gemeenteraad. Voorlopig ziet het er naar uit dat PVDA de boot voor een electorale samenwerking op gelijkwaardige basis afhoudt. Dat is spijtig, een krachtenbundeling aangevuld met andere linkse activisten en syndicalisten zou een dynamiek kunnen creëren die de uitbouw van een links alternatief een stap(je) dichterbij kan brengen.
De praktijk zal aantonen of Rood! kan ontwikkelen tot een formatie die de basis kan leggen voor een nieuwe arbeiderspartij in België. Hiervoor is een oriëntatie op de arbeidersbeweging cruciaal. Als Rood! in strijdbewegingen tussenkomt met een programma dat vertrekt van de behoeften in de samenleving, de nodige middelen opeist en elke besparing afwijst, dan kan het een belangrijke politieke factor worden.
Rood! kan democratische structuren creëren die het mogelijk maken voor strijdbare syndicalisten en andere activisten om op basis van ervaringen uit strijdbewegingen te discussiëren over programma en strategie. De logge, monolithische sociaaldemocratische partijmastodonten behoren tot het verleden. Bestaande politieke stromingen verdienen een plaats in nieuwe linkse formaties. LSP wil loyaal meebouwen aan Rood!, en tegelijkertijd met alle betrokken de discussie aangaan – zonder ultimatums te stellen – over de nood aan een programma dat breekt met het kapitalisme en opkomt voor een democratisch socialistische maatschappij.
