Er bestaat vandaag veel ongerustheid, er zijn veel zorgen, en er is veel woede en wanhoop over hoe de wereld er vandaag uitziet. Er is in ons land een rechterzijde die zich voorbereidt op een keihard antisociaal beleid, dat in de eerste plaats niet-werkenden en mensen op de vlucht zal treffen, maar dat uiteindelijk ook de hele werkende bevolking zal raken.
Door Tim (Gent)
Er is de genocide die aan de gang is in Gaza en Libanon. En nu is er de verkiezing van Trump, die een nieuwe reeks aanvallen op de werkende klasse zal betekenen, en zeker ook op vrouwenrechten, op rechten van migranten en transpersonen, en uiteindelijk op iedereen die niet zal willen weten van het autoritaire pad van Trump en Musk.
Dit is echter één zijde van de historische fase waarin we zitten. Een fase waarin het kapitalisme kraakt en schuurt langs alle kanten, waarin het duidelijk is geworden dat dit economische systeem nooit zal kunnen zorgen voor vrede, vooruitgang en rechtvaardigheid, zelfs niet voor fundamentele democratische rechten. De periode na Wereldoorlog II, waar dit systeem concessies moest bieden aan de werkende klasse op al die vlakken is definitief voorbij, we zijn terug in het harde, vuile en rauwe dat het kapitalisme voor het overgrote deel van haar bestaan heeft gekenmerkt.
De andere zijde is de strijd voor een betere wereld, op heel veel vlakken en rond heel veel thema’s, die stilaan een nieuwe wind krijgt. Minder illusies in dit systeem of haar uitlopers, meer bewustzijn dat we uiteindelijk enkel kunnen rekenen op onszelf, op onze solidaire kracht, en onze capaciteiten om ons te organiseren.
Ja, ook ik heb moeten slikken bij de overwinning van Trump, net zoals mijn hart elke dag bloedt bij de beelden uit Gaza, mijn hoofd schudt bij de gedachten aan de antisociale maatregelen die gelijk welke volgende Belgische regering voor ons in petto heeft. Ik lijd mee met diegenen die afzien, en die zullen afzien.
Maar tegelijk voel ik ook een bevestiging van de dwingende noodzaak tot strijd en zelforganisatie. Niet alleen om het verzet te organiseren, maar ook om onze eigen alternatieven naar voren te brengen. Voor mij blijft dat het revolutionair en democratisch socialisme: een nieuwe maatschappij waarin de grote rijkdommen collectief en democratisch worden beheerd om de echte noden van iedereen te vervullen, en niet in handen zijn van de miljardairs.
In 1915 schreef de marxiste Rosa Luxemburg het “Juniuspamflet”, als aanklacht tegen de verwoesting van de Eerste Wereldoorlog. Ze zat zelf in de gevangenis omwille van haar protest tegen die oorlog, en de socialistische beweging lag op apegapen. Haar conclusie: “De burgerlijke maatschappij (het kapitalisme) staat op een kruispunt: socialisme of barbarij”.
Die woorden zouden vandaag kunnen geschreven zijn, en zijn sinds deze week actueler dan ooit. In de jaren die volgden haalden socialistische revolutionairen vele overwinningen, maar leden ze ook veel nederlagen. Laten we daar lessen uit trekken, zowel uit de overwinningen als uit de nederlagen. Net zoals Luxemburg toen beschreef, heeft de werkende klasse nood aan een nieuwe dynamiek, een nieuw programma en een nieuwe leiding, als de huidige niet meer beantwoorden aan wat nodig is. Laten we daaraan werken, met werkenden, activisten uit de vrouwenbeweging, antiracismebeweging, de beweging voor LGTBQI-rechten, de klimaatbeweging en zovelen meer die vechten voor een betere wereld. Laten we ons doorheen die strijdbewegingen samen organiseren, en bouwen aan dat nieuwe programma en die nieuwe leiding voor de hele werkende klasse.
Wij vormen de overgrote meerderheid van de wereldbevolking, het enige wat ons de macht in de weg staat, is ons eigen gebrek aan organisatie en bewustzijn van onze eigen kracht. We moeten moed, durf en stoutmoedigheid tonen tegenover de krachten van de reactie.
Ja, ik heb ook een dag getreurd toen Trump won, maar vandaag voel ik nog meer enthousiasme om mij volop te gooien in die strijd. Doen jullie mee? Laten we er samen rond discussiëren, ons vormen, agiteren en vooral: ons organiseren!
