Op voorhand was aangekondigd dat er 10.000 deelnemers verwacht werden voor de betoging van het personeel uit de zorg- en welzijnssectoren. Het werden er meer dan drie keer zoveel! Uit alle hoeken van het land, uit erg diverse sectoren, van alle vakbonden en personeelsleden die niet gesyndiceerd zijn. Wat een krachtige en diverse betoging! Het succes geeft aan hoe diep de woede zit en hoe sterk de angst is voor het asociale beleid dat op alle beleidsniveaus wordt voorbereid op een ogenblik dat sociale sectoren het al niet meer kunnen bolwerken.
Het pamflet dat LSP verdeelde op de betoging titelde: “Bricoleren in de marge? Volstaat niet” en “Stop de winsthonger, investeer in zorg.” De roep om meer middelen voor betere dienstverlening domineerde de betoging. Meer nog dan de eigen loonsvoorwaarden, ook al mag er daar gerust ook iets aan gedaan worden, was dit een centraal thema. De tekorten zorgen voor een steeds grotere opgang van de marktlogica, ook in sectoren en diensten die daar haaks op staan.
Een verpleegkundige vertelde ons dat ze met slechts een beperkte groep collega’s deelnamen aan de betoging. Er wordt zo goed als elke dag op minimumbezetting gewerkt. Het maakt dat verpleegkundigen minder snel staken omdat ze vrezen dat ze andere collega’s daarmee raken. Niet dat het deze verpleegkundige aan redenen ontbrak om mee te betogen. De directie van het ziekenhuis stelt zich steeds meer autoritair op tegenover het personeel. Een nieuwe directrice komt over van de bankensector. Zo gaat dat onder managers: de ene dag werk je in een bank, de volgende in een ziekenhuis. Gespecialiseerd personeel dat het echte werk doet, kan dat natuurlijk niet. Maar de toplui die de zorg richting geven, hebben geen nood aan voeling met wat leeft op de werkvloer en met het werk dat daar verricht wordt.
Opmerkelijk op de betoging waren de vele groepjes van een brede waaier aan diensten. Het blok van sociaal werkers sprong eruit met aanwezigen uit heel het land, strijdbare slogans in het Nederlands en het Frans en samenwerking tussen groepen sociaal werkers die zich lokaal organiseren in actienetwerken (Sociaal Werkers in Actie, Sociaal Werkers Actienetwerk, Travailleurs Social en Lutte). De boodschap van het blok was duidelijk: er is genoeg geld, het zit in de zakken van de grote bazen en de superrijken. De sociale sector was gemobiliseerd. Wat er al uitlekte van de supernota van De Wever is vreselijk voor hen. Het beperken van de werkloosheidsuitkering in de tijd betekent dat er meer beroep zal gedaan worden op sociale diensten zoals OCMW’s. Daarnaast wordt van sociaal werkers steeds meer verwacht dat ze zich als politie-agenten gedragen en de onderdrukking mee opleggen, in plaats van het te bestrijden.
Er waren ook opmerkelijke solidariteitsdelegaties uit andere sectoren. Zo was er een mooie groep uit het Franstalig onderwijs, waar het statuut van het personeel onder vuur ligt met de nieuwe Franstalige regering. Na maandenlang betogen voor meer middelen en respect, kregen ze een mes in de rug gestoken. Dat is hoe de nieuwe Franstalige regering zorg draagt voor de komende generaties en diegenen die deze generaties een opleiding geven.
De betoging maakt duidelijk dat wat kruimels en gebricoleer in de marge niet volstaan. Het beloofde 1 miljard van de Vlaamse regering is slechts een druppel op een hete plaat, waarbij ze ons als concurrenten verdelen om deze middelen te bekomen. Er zijn echte investeringen in de zorgsectoren nodig! Dat betekent investeringen op basis van de noden. Er is zorg voor het zorgpersoneel nodig, door voldoende handen en een houdbare werkdruk. Arbeidsduurvermindering met behoud van loon en bijkomende aanwervingen zou de sector alvast veel aantrekkelijker maken.
Na deze meer dan geslaagde betoging is er nood aan een vervolg. Meer middelen voor goede zorg zullen we niet cadeau krijgen, er is strijd voor nodig. Dat er actiebereidheid is om die strijd te organiseren, zagen we vandaag. Hoog tijd voor een actieplan tot onze eisen ingewilligd zijn! Doorheen die acties moeten we het volledige systeem in vraag durven stellen. We willen geen koude kille maatschappij waar de zorg een fabriek is geleid door autoritaire managers, maar een samenleving waarin de vele talenten en mogelijkheden van iedereen ten volle tot ontplooiing kunnen komen, een samenleving met meer en toegankelijke dienstverlening.
Enkele getuigenissen door personeelsleden uit de sector uit maandblad De Linkse Socialist:
Wil je meer artikels als deze getuigenissen lezen? Abonneer je op De Linkse Socialist.
Hieronder enkele foto’s, een vollediger overzicht vind je hier













