Imperialisme en kapitalisme staan voor een eindeloze spiraal van genocide
De genocide in Gaza gaat onverminderd door. Op donderdag 24 oktober vielen er bij een bombardement op een school in het vluchtelingenkamp Nuseirat 17 doden. 13 kinderen kwamen om, waaronder een baby van 11 maanden. Enkele dagen voordien werd het Al-Aqsa ziekenhuis in centraal Gaza opnieuw gebombardeerd. Op het binnenplein van dit eerder aangevallen ziekenhuis verbleven vluchtelingen in tentjes. Zij waren het doelwit van de aanval. Eind oktober werd het laatste nog functionerende ziekenhuis in het noorden van Gaza aangevallen. Dat was al voor de veertiende keer. Israëlische soldaten namen 44 mannelijke artsen en verpleegkundigen mee.
Artikel uit de novembereditie van De Linkse Socialist
Regionale verwoesting
De Gazastrook is kunstmatig opgedeeld waarbij het leger het noorden wil ontvolken. Ministers van de Likoed-partij van Netanyahu willen net als hun extreemrechtse collega’s verdergaan. Ze willen nieuwe kolonies vestigen in Gaza, waarbij de Palestijnen maar moeten emigreren. Minister Ben-Gvir zegt na meer dan een jaar van genocide cynisch dat hij de Palestijnen “de optie wil geven om te vertrekken.” Likoed-minister Golan verklaarde dat “land afnemen hen het meeste pijn doet.” De extreemrechtse minister Smotrich: “Gaza is een deel van Israël, zonder nederzettingen zal er geen veiligheid heersen.”
De horror blijft maar duren. Het Israëlische regime blijft zeggen dat het ‘Hamasstrijders uitschakelt’, maar wie gelooft dat nog? Israëlische soldaten laten op hun eigen sociale media de leugens van hun regime achterwege, ze tonen er trots hun rol in oorlogsmisdaden en genocide. De hele Gazastrook ligt in puin. Het onderwijs is er verwoest, ziekenhuizen functioneren amper nog. En waar moeten de mensen naar toe nu de winter eraan komt?
Ondertussen escaleert het Israëlische regime de genocide en het oorlogsgeweld. In de Westelijke Jordaanoever is dat al langer bezig. Sinds september zijn er ook bombardementen in Libanon. Woonblokken in Beiroet worden verwoest, hele dorpen in het zuiden van Libanon zijn weggeveegd. Netanyahu en co beweren dat ze Hezbollah-strijders uitschakelen, terwijl ze ook christelijke dorpen in Libanon aanvallen. De waakvlam van een verdere escalatie tot een regionale oorlog waarin ook Iran betrokken is, wordt steeds dreigender met afgemeten bombardementen. De nieuwe koude oorlog tussen het Amerikaanse en het Chinese imperialisme vergroot het explosieve karakter van de situatie. Zowel Harris als Trump zullen dit beleid verderzetten, mogelijk met een grotere onvoorspelbaarheid indien Trump het haalt.
Rechtse regimes zijn geen bondgenoot
Het doel van Netanyahu is het veranderen van de krachtsverhoudingen in de regio. Hij wil de kaart van de regio hertekenen, net zoals de imperialistische machten dit altijd al deden. De zwakte van de regimes in Libanon en Iran is een onderdeel van zijn berekeningen. De bevolking van Libanon en Iran is gekant tegen het Israëlische oorlogsgeweld, maar is vermoeid door de aanhoudende armoede, uitbuiting en onderdrukking. Hoe kan het Iraanse regime zijn bevolking motiveren om oorlog te voeren, als het zelf al jarenlang een veldslag levert tegen de eigen bevolking? De afgelopen jaren waren er massale protestbewegingen, zo was er de inspirerende beweging onder de slogan ‘Vrouw, leven, vrijheid’. Reactionaire regimes zoals dat van Iran zijn geen antwoord, maar een obstakel in de strijd tegen genocide, oorlog en onderdrukking. Rechtse oppositie is dat evenzeer: Iraanse activisten wijzen erop dat Reza Pahlavi, de zoon van de voormalige Sjah (de dictator die in 1979 werd afgezet), in de maanden voor 7 oktober 2023 Israël bezocht om dat regime aan te moedigen om Iran aan te vallen in de hoop zo de macht terug te nemen.
Terecht zeggen activisten dat de huidige situatie niet op 7 oktober 2023 begon, maar decennia geleden. Velen verwijzen naar de Nakba in 1948. Het gaat nog verder terug met de koloniale overheersing door eerst de Ottomanen en vervolgens de Britten. Het gaat ook terug tot de jodenvervolgingen in Europa, zowel door het fascisme als door andere machten, en de weigering van zowel de VS als Europa en de Sovjet-Unie om na de Tweede Wereldoorlog Joodse vluchtelingen op te nemen, waardoor het zionisme zo sterk kon worden. Het gaat terug op het gebrek aan antwoord door de regionale regimes, die hun eigen machtsspel spelen volgens de door het imperialisme bepaalde regels. Dit is ook vandaag het geval. Het Turkse regime sloot zich aan bij de genocideklacht van Zuid-Afrika, maar staat tegelijk toe dat er Turkse wapens via Azerbeidzjan naar Israël gaan.
Massale strijd
Het antwoord op genocide en de escalatie tot een regionale oorlog moet in massastrijd gezocht worden. Massale strijd met betrokkenheid van bredere lagen van de werkenden en onderdrukten, zoals tijdens de Eerste Intifada eind jaren 1980, creëert de hoop op verandering omdat de massa’s hun toekomst zelf in handen nemen. Dat werkt mobiliserend, ook voor het noodzakelijke gewapend verzet tegen de machtige moordmachine van het Israëlische regime. Het militaire overwicht kan zelfs een nederlaag oplopen door demoralisatie en groeiende oppositie in eigen rangen, aangewakkerd door verzet dat groeit op basis van massale strijd. Dat is hoe het VS-imperialisme zich midden jaren 1970 uit Vietnam moest terugtrekken. Uiteraard is de situatie in het Midden-Oosten anno 2024 anders, maar de centrale vaststelling is cruciaal: massastrijd kan de angst van kamp doen veranderen.
Het potentieel voor dergelijke strijd is aanwezig. De internationale protestbeweging blijft aangroeien, met ook brede steun in het Midden-Oosten. Iedereen die deelnam aan de grote betoging van 20 oktober in Brussel of een ander protest, voelt hoe de solidariteit ervan kracht geeft. Er is het inzicht dat niemand vrij is tot iedereen vrij is. Anders gezegd: dat we ons tegen alle vormen van onderdrukking, kolonialisme en uitbuiting verzetten. Het is inspirerend om te zien hoe de Palestijnse solidariteitsbeweging actief bondgenoten zoekt door deelname aan andere bewegingen tegen onderdrukking en onrecht. Dat alles leidt al gauw tot de conclusie dat de genocide en regionale oorlog geen ‘ongelukkig toeval’ zijn, maar een resultaat van een imperialistisch en dus kapitalistisch systeem dat barbarij in zich draagt. Daartegenover plaatsen wij de strijd voor een socialistische samenleving waarin de werkende klasse in al haar diversiteit de winstmachines uit de handen van de kapitalisten haalt om de beschikbare rijkdom en middelen in te zetten voor de belangen van de volledige mensheid en de planeet.
