Op 7 november is er een betoging van de socio-culturele, zorg- en welzijnssector. Het wordt de eerste betoging tegen het gebrek aan middelen toegekend door de nieuwe (en toekomstige) regeringen op alle niveaus en in alle regio’s. We spraken met werknemers uit deze sectoren over het belang van het protest en de eisen op de werkvloer. Vandaag laten we een personeelslid van een ziekenhuis aan het woord.
In welke sector werk je? Ben je actief bij een vakbond?
“Mijn naam is Karim, ik ben brancardier in een openbaar ziekenhuis in Brussel en ik ben al ongeveer twintig jaar vakbondsafgevaardigde.”
Waarom is betogen op 7 november nodig? Wat zijn de belangrijkste bekommernissen onder je collega’s?
“Het is cruciaal dat we op 7 november met veel mensen op straat komen omdat de situatie in de gezondheidssector niet langer draaglijk is. De beloften van het covid-tijdperk zijn snel vergeten. De crisis in de sector op het hoogtepunt van de pandemie is nu nog acuter: verloop van personeel, wijdverspreide ontevredenheid over slechte arbeidsomstandigheden, steeds autoritairder management, verslechtering van de kwaliteit van zorg … We kunnen alleen rekenen op onze mobilisatie en het opbouwen van een krachtsverhouding tegenover de overheid en de werkgevers. We moeten vechten voor een loonsverhoging en een einde maken aan management dat alleen denkt in termen van excel-grafieken en repressie. Maak plaats voor mensen!”
Wat verwacht je van de betoging?
“Veel volk, strijdbaarheid, sterke eisen, maar vooral perspectieven voor de strijd. Het is vrij duidelijk dat de volgende federale regering opnieuw de gezondheidszorg, sociale voorzieningen en openbare diensten zal aanvallen. Eén mobilisatie, hoe massaal ook, zal niet genoeg zijn om de verantwoordelijken voor de huidige dramatische situatie te doen buigen. Er is dringend discussie nodig over een actieplan op basis van offensieve eisen!”
