Op 7 november is er een betoging van de socio-culturele, zorg- en welzijnssector. Het wordt de eerste betoging tegen het gebrek aan middelen toegekend door de nieuwe (en toekomstige) regeringen op alle niveaus en in alle regio’s. We spraken met werknemers uit deze sectoren over het belang van het protest en de eisen op de werkvloer. Vandaag laten we een opvoeder aan het woord.
In welke sector werk je? Ben je actief bij een vakbond?
Ik werk als begeleider in de gehandicaptenzorg, binnen de non-profit sector. Hoewel ik momenteel nog niet actief ben binnen de vakbond, hoop ik binnen vier jaar mee op de lijst te staan en mijn steentje bij te dragen. Intussen heb ik wel goede contacten met de vakbondsafgevaardigden en probeer ik, dankzij mijn vroegere syndicale ervaring, achter de schermen de delegatie te ondersteunen.”
Waarom is betogen op 7 november nodig? Wat zijn de belangrijkste bekommernissen onder je collega’s?
“Als je kijkt naar wat er op tafel ligt bij de regeringsonderhandelingen, lijken echte investeringen in de zorgsector verder weg dan ooit. De sector is enorm versnipperd en het is cruciaal om te volgen wat er op elk beleidsniveau gebeurt. Nu Vooruit de Vlaamse minister van Welzijn levert met Gennez, moeten we op 7 november massaal in Brussel staan, niet alleen om de regering onder druk te zetten, maar ook om te zorgen dat de vakbondsleiding deze strijd serieus voert. Hoewel er 1 miljard extra budget wordt beloofd, is dat een druppel op een hete plaat.”
“In de dagelijkse praktijk werken we bijna altijd onderbezet, komen we niet verder dan basiszorg, en nemen de overuren toe omdat collega’s uitvallen door de werkdruk. Het is onmogelijk om compensatie op te nemen omdat we al met te weinig mensen zijn. De directie probeert oplossingen te vinden, maar de kern van het probleem is structureel. De wachtlijsten voor zorgbudgetten zijn eindeloos, en de zorgzwaarte neemt toe zonder dat er extra personeel komt.”
“Het Persoonsvolgend Budget (PVB) lijkt op het eerste gezicht een stap vooruit, maar is eigenlijk een neoliberaal besparingsbeleid. Zorg wordt geprivatiseerd en mensen met een handicap worden gedwongen hun eigen zorg te regelen, terwijl dit een collectieve verantwoordelijkheid zou moeten zijn. Mensen met een handicap en het zorgpersoneel worden niet gehoord. Hier moet dringend verandering in komen, maar deze eisen mis ik oprecht.”
“We zitten allemaal op ons tandvlees. Werken in de zorg is de mooiste job, maar als er geen echte hervormingen en investeringen komen – in de vorm van loonsverhoging, arbeidsduurverkorting zonder loonverlies, en meer personeel – zal de sector leeglopen. Tijdens de coronapandemie stonden mensen te applaudisseren, maar nu worden we simpelweg uitgeperst. De mensen waar wij voor zorgen, verdienen de beste zorg, en dat kan alleen als er ook voor ons wordt gezorgd.”
Wat verwacht je van de betoging?
“Op veel plekken en van mensen in de sector hoor ik dat er actiebereidheid is, maar van de vakbondsleiding komt weinig beweging. Het lijkt alsof ze vertrouwen hebben in de sociaaldemocratie nu Vooruit aan de macht is. Toch verwacht ik dat er veel mensen op de been zullen zijn.”
“Bij ons op het werk zitten we op een historisch moment, we zullen moeten kiezen wie kan gaan betogen en wie blijft voor de basisbezetting. Dit protest kan het startschot zijn voor een ‘hete herfst’. Laten we niet het momentum niet verliezen en zoals in 2014 samen bouwen aan een krachtsverhouding die de zorg en andere sectoren weer op de kaart zet. Er is dringend nood aan een intersectoraal opbouwend actieplan. Waar wacht de vakbondsleiding op?”
