Dossier door Harper Cleves (Socialist Party, Ierland)
Een verband rond de oren in een aan Van Gogh denkend eerbetoon aan de verwondingen die Trump opliep bij een aanslag deze zomer. Deelnemers aan de Democratische Nationale Conventie (DNC) uitgedost in het wit als knipoog naar de suffragettes. Live debatten waarbij de presentator moet verduidelijken dat het “vermoorden van baby’s illegaal is in alle 50 staten” als er op absurde wijze over abortus na negen maanden wordt gesproken.
De Amerikaanse verkiezingen staan bekend voor een theatraal aspect, maar nu staat er toch wel heel veel op het spel. Aan de ene kant is er de demagogie van Donald Trump, met zijn dystopische beleidsplannen en zijn openlijke onverdraagzaamheid. Aan de andere kant staat de voortzetting van een regering die toezag en actief bijdroeg aan een genocide die het afgelopen jaar het leven kostte van honderdduizenden Palestijnen. Inzicht in de context van deze presidentsverkiezingen is cruciaal om een beeld te krijgen van de mogelijke uitkomsten, maar ook om een alternatief te bedenken voor de onsmakelijke en gevaarlijke poppenkast van de Amerikaanse gevestigde politiek.
Economie voor de bazen, ten koste van de werkenden
Om het circus van de Amerikaanse presidentsverkiezingen te begrijpen, is het cruciaal om een blik te werpen op hoe het leven er vandaag uitziet in de Verenigde Staten. De economische ongelijkheid is historisch hoog, zelfs met de laagste werkloosheidscijfers in 54 jaar. In het eerste kwartaal van 2024 was 67% van de totale rijkdom in handen van de top 10% verdieners, terwijl de onderste 50% slechts 2,5% bezat. Een schril voorbeeld van de gevolgen van de ongelijkheid van rijkdom en de mate van privatisering van middelen die essentieel zijn om het menselijk leven in stand te houden, is de gezondheidszorg: in 2022 kon 45% van de Amerikanen zich geen gezondheidszorg veroorloven of er geen toegang toe krijgen.
Trump, en opeenvolgende Amerikaanse presidenten voor hem, hebben niets gedaan om het probleem van ongelijkheid te verlichten, omdat het voortkomt uit een afhankelijkheid van de private markt om te voorzien in essentiële goederen. “Bidenomics” – het economische beleid van de regering Biden – heeft deze kloof alleen maar groter gemaakt. Biden’s investeringen in infrastructuur en de subsidies voor de productie van elektrische auto’s en halfgeleiders dragen weliswaar bij aan een bescheiden economisch herstel. Deze zijn niet bedoeld om geld te geven aan de Amerikaanse arbeidersklasse, maar om de binnenlandse productie nieuw leven in te blazen in de context van een nieuwe Koude Oorlog met China. Het doel is om publieke middelen te geven aan de grote bedrijven.
Het verraad van de stakingen van het spoorpersoneel in 2022 toont hoe dicht Biden bij de bazen staat en hoe ver hij van de werkende klasse staat, ondanks zijn zelfbenoemde titel van ‘meest vakbondsgezinde president in de Amerikaanse geschiedenis’. In dit collectief conflict, waarbij meer dan 100.000 spoorwegarbeiders van verschillende vakbonden dreigden te staken om een basisrecht op ziekteverlof te krijgen, greep Biden in met behulp van presidentiële bevoegdheden die hem toestaan om stakingen te verbieden als die een ernstige verstoring van de handel tussen de staten als gevolg hebben. Daarop werd een akkoord doorgedrukt waar een meerderheid van het personeel zich tegen had uitgesproken.
Trump’s plan voor een protectionistisch economisch beleid is volgens hem gericht op het terugbrengen van jobs naar de VS. Het zal die kwestie niet oplossen en zal eveneens de belangen van grote bedrijven op de eerste plaats zetten.
Jongeren verliezen
Vooral jongeren worden getroffen door deze harde economische realiteit. In het jaarlijkse World Happiness Report van 2024, ontwikkeld op basis van de wereldwijde opiniepeilingen van Gallup, staan de Verenigde Staten op de laagste plaats ooit. De ontevredenheid van jongeren onder de 30 jaar was voornamelijk verantwoordelijk voor de daling, waarbij respondenten van Generatie Z aangaven zich meer gestrest en ontevreden te voelen met hun leefomstandigheden. Jongeren hebben een veel hogere studieschuld, minder woningbezit, hogere huurprijzen en wonen vaker bij hun ouders of andere huisgenoten dan vorige generaties.
Andere indicatoren zijn: “zich minder gesteund voelen door vrienden en familie” en “minder vrij zijn om levenskeuzes te maken”. Deze zorgwekkende fenomenen kunnen niet los worden gezien van de regressieve wetten die worden aangenomen en het bewust tot zondebok maken van vrouwen, queer mensen en mensen van kleur op zowel staatsniveau als federaal. Millennials en Gen Z zijn de meest diverse generaties in de geschiedenis van de VS.
Alleen al in 2024 zijn er in de hele VS 642 anti-trans wetsvoorstellen in behandeling genomen, variërend van beperking van het gebruik van toiletten, het verhinderen van toegang tot genderbevestigende zorg tot het verbieden van transkinderen om aan sport te doen. Sinds Roe V Wade werd ingetrokken, hebben 14 staten de toegang tot abortus bijna volledig verboden, waardoor het sterftecijfer door zwangerschap meer dan twee keer zo hoog is als in staten met toegang tot abortus. In 2021 en 2022 werden 563 wetsvoorstellen ingediend tegen het onderwijzen van de kritische rassentheorie op openbare scholen.
De onderwijs- en personeelscommissie van het Huis van Afgevaardigden bedenkt, onder het mom van het verminderen van antisemitisme op universiteitscampussen te midden van een internationale Palestijnse solidariteitsbeweging, ook creatieve manieren om te snijden in programma’s voor Diversiteit, Gelijkheid en Inclusie (DEI). Dit wordt aangewakkerd door de conservatieve uitspraak van het Hooggerechtshof om expliciet in te gaan tegen op ras gebaseerde positieve actie als middel om in te gaan tegen ongelijkheid op campussen.
Biden vs Trump, de oorspronkelijk ‘lose-lose’ strijd
In deze context van extreme crisis is het geen verrassing dat polarisatie een opgang kent. Gematigd beleid dat ooit redelijk leek voor de bevolking in stabielere tijden, blijkt nu volstrekt ontoereikend. In een opiniepeiling van de New York Times en het Siena College in maart zeiden vier keer zoveel kiezers dat ze boos, bang, teleurgesteld, gelaten of bezorgd waren over deze verkiezingen als dat ze er blij, opgewonden of hoopvol over waren.
Zelfs met zoveel wanhoop was het duidelijk dat de Republikeinen in het voordeel waren. De onvrede die Trump heeft weten aan te wakkeren met zijn unieke rechtse populisme is krachtig en is op zichzelf al een indicator van een falend systeem. Het Trump-blok is erg krachtig en de Democraten hebben er geen antwoord op. Het gaat van de uberrijken die Trump’s knieval voor het grootkapitaal steunen tot de gebroken witte werkende klasse en de armen op het platteland die het Democratische establishment haten en die de haatzaaierij van Trum als verklaring voor hun wanhoop hebben aanvaard. Een recente peiling toonde aan dat 88% van de Republikeinen enigszins tot zeer positief staat tegenover Trump. Dat is een cijfer waar Biden enkel van kon dromen.
Deze dynamiek, gekoppeld aan een publiek wantrouwen over de mentale capaciteit van Biden om de job uit te voeren, had een impact op de peilingen. Na een abominabel optreden in het eerste presidentiële debat afgelopen zomer werd de situatie nog erger. Sommige peilingen gaven aan dat Biden door zijn slechte optreden zes punten achter lag op Trump. Op 21 juli, slechts 182 dagen voor het einde van zijn termijn, stapte Biden uit de race en steunde de onpopulaire vicepresident Kamala Harris als zijn opvolger. Dit legde alleen maar de zwakte van de Democratische partij bloot, terwijl het ook een kans bood om een campagne te beginnen met minder van de bagage van Biden.
Trump vs Kamala Harris – waarvoor staan beide kandidaten?
Project 2025. Een belangrijk thema van de presidentiële campagne is een reeks beleidsvoorstellen in het kader van wat Trump “Project 2025” noemt, een project opgemaakt door de rechtse denktank The Heritage Foundation. De verklaarde doelen van het document zijn “het herstel van het gezin als middelpunt van het Amerikaanse leven; het ontmantelen van de administratieve staat; het verdedigen van de soevereiniteit en de grenzen van de natie; en het veiligstellen van door God gegeven individuele rechten om vrij te leven.”
Het “Unitary Executive Theory” element van het plan roept op tot het plaatsen van het hele federale apparaat onder de controle van de uitvoerende macht, inclusief onafhankelijke departementen, zoals het Ministerie van Justitie. Het vraagt om de volledige opheffing van het Ministerie van Onderwijs en belooft om “corrupte” federale werknemers te ontslaan, iets wat velen hebben begrepen als werknemers die niet loyaal zijn aan de Trump-regering. Dit zou neerkomen op een enorme consolidatie van presidentiële macht, wat velen redelijkerwijs zien als een bedreiging voor de fundamenten van de democratie. Dit werd nog verergerd toen JD Vance op een onbewaakt moment in het vicepresidentieel debat weigerde te antwoorden op de vraag wie de verkiezingen van 2020 had gewonnen.
Hoewel Project 2025 niet officieel is onderschreven door de Trump-campagne, zijn delen van het plan sterk gestuurd door mensen die topadviseurs waren van Trump tijdens zijn presidentschap. Er is ook veel samenhang tussen Project 2025 en Trump’s eigen beleidsagenda – met de opmerkelijke uitzondering van abortus, die Trump niet één keer noemt in zijn plan, wat het feit weerspiegelt dat de realiteit van het abortusverbod voor velen duidelijk heeft gemaakt hoe essentieel deze vorm van gezondheidszorg is.
In deze context vrezen veel kiezers dat een presidentschap van Trump meer op een dictatuur zou lijken, een angst die wordt versterkt door de aanhoudende impact van de ‘6 januari’-opstand na Trumps beweringen over gestolen verkiezingen en de recente beslissing van het Hooggerechtshof waardoor zittende presidenten in feite boven de wet staan. Deze angst is iets waar de Democraten zich op baseren, door te wijzen op een stem voor Kamala Harris als een stem voor het behoud van de ‘Amerikaanse democratie’, hoe ondemocratisch die ook mag zijn.
‘Topagent’ Harris. Een element van Project 2025 dat Trump heeft omarmd is de belofte om het Amerikaanse leger in te zetten aan de grens tussen de VS en Mexico om te helpen bij massadeportaties, een eis die tot uiting kwam op de Republikeinse Nationale Conventie (RNC) toen aanwezigen borden vasthielden met de woorden “Massadeportaties nu!”. Trump heeft gevaarlijke slogans en beloftes uitgesproken, zoals zijn dreigement om “een miljoen migranten” te deporteren. De afgelopen jaren is de migratie naar de VS drastisch toegenomen, vooral vanuit Latijns-Amerika en het Caribisch gebied. Volgens het Office of Homeland Security Statistics waren er aan de zuidelijke grens minstens 6,3 contacten met migranten sinds Biden in 2021 president werd. Daarvan mochten er meer dan 2,4 miljoen mensen het land in, waarvan de meesten nu in een actieve uitzettingsprocedure voor het gerecht zitten. Dit betekent nog steeds een aanzienlijke toename van recente migratie, het resultaat van trends die wereldwijd plaatsvinden zoals de klimaatcrisis, politieke instabiliteit en economische ontberingen.
Net als de Republikeinen wijten de Democraten heel wat problemen veroorzaakt door de valse schaarste van de private markt aan migranten. Hun retoriek en programma hebben bijgedragen aan een publieke opinie vele stappen achteruit heeft gezet in deze kwesties. Het percentage Amerikanen dat wil dat het niveau van alle vormen van migratie daalt, is radicaal gestegen van 28% medio 2020 naar 55% in juni 2024. Dit is de eerste keer sinds 2005 dat de meerderheid van de Amerikanen minder migratie wil. Het anti-migratiesentiment bereikte eerder een hoogtepunt in 2001 in de nasleep van 9/11. Alle sectoren van het electoraat weerspiegelen deze verschuiving naar rechts op het gebied van migratie, inclusief Latijns-Amerikaanse kiezers, die vaker dan in het verleden voorstander zijn van een harder grensbeleid, en ook onder geregistreerde Democraten.
Trump boekt zelfs winst bij zwarte en Latijns-Amerikaanse kiezers. Hoewel Harris nog steeds aanzienlijk leidt, met 78% tegen 15% voor Trump bij zwarte kiezers en 56% tegen 37% bij Latino’s, verbleekt dit in vergelijking met eerdere steun van die groepen aan de Democraten. In 2020 kreeg Joe Biden 92% steun van zwarte kiezers en 63% van Latino’s.
Het platform van de Democratische Partij voor 2024 is een stap terug op het gebied van migrantenrechten, met steun voor snellere deportaties van economische migranten en een oproep tot strengere regels voor asielzoekers, inclusief de mogelijkheid om de behandeling van asielaanvragen volledig stop te zetten. Deze wending komt ook tot uiting in het feit dat Kamala haar rol als officier van justitie in de staat Californië opnieuw benadrukt en trots is op haar badge van ‘Top Cop’. In advertenties heeft ze haar rol in het stoppen van grensoverschrijdende misdaad benadrukt. Als officier van justitie was ze er voorstander van om mensen zonder papieren die van misdrijven verdacht werden, zelfs geweldloze misdrijven, meteen uit te leveren aan de migratiedienst.
Dit staat in schril contrast met vier jaar geleden, in de nasleep van de krachtige Black Lives Matter beweging, de grootste protestbeweging in de geschiedenis van de VS. Tegen die achtergrond moest Kamala Harris destijds afstand doen van haar imago als ‘top cop’. Tijdens de Democratische Nationale Conventie van 2020 werden familieleden van zwarte mannen die door politiegeweld waren gedood, uitgenodigd op het podium en Kamala Harris sprak daar over structureel racisme. Een 11-jarig meisje dat de gevolgen ondervond van de detentiecentra kreeg tijd om te spreken. Ontvangers van Deferred Action for Childhood Arrival (DACA) kregen een platform om hun boodschap te demonstreren. Het bleef allemaal bij woorden en het kwam niet tot daadwerkelijk beleid. Maar het was duidelijk dat de Democratische Partij in 2020 de druk voelde om een stemming in de samenleving hierover weer te geven.
In werkelijkheid proberen de Democraten, met Kamala Harris aan het hoofd, op een slappe koord te dansen tussen enerzijds in te gaan tegen het racisme en het anti-migrantensentiment van Trump waarbij ze zich voordoen als een partij van diversiteit, menselijkheid en vooruitgang; en anderzijds een openlijker erkennen van een gevoelloosheid in deze kwestie door de toegang tot veiligheid en zekerheid voor kwetsbare migranten moeilijker te maken in een tijd van oorlogen, klimaatrampen en armoede die wereldwijd leiden tot een toename van het aantal vluchtelingen.
De strijd tegen “woke”. Nu we de laatste dagen voor de verkiezingen ingaan, heeft Donald Trump minstens 17 miljoen dollar uitgegeven aan advertenties die gericht zijn tegen Kamala Harris’ steun voor genderbevestigende zorg voor gedetineerden in haar campagne voor het presidentschap van 2019. Het is onduidelijk of dit nu nog haar standpunt is, aangezien ze veel van haar progressievere standpunten heeft ingeslikt. Eén advertentie eindigt met de opruiende slogan: “Zij staat achter hen – Trump staat achter jou”. Dit wordt afgespeeld tegen de achtergrond van een beeld van Trump in gesprek met fabrieksarbeiders en een citaat van CNBC dat zegt: “Trump: Lagere belastingen, grotere lonen voor arbeiders.” Deze Trump-advertenties zijn meer dan 30.000 keer uitgezonden, onder andere in de belangrijkste swing states en met een speciale focus op uitzendingen van American footballwedstrijden.
Oppervlakkig gezien kan dit een vreemd onderwerp lijken om te benadrukken in de laatste maand voor de verkiezingen, vooral wanneer de belangrijkste onderwerpen voor kiezers de economie en abortus lijken te zijn. Toch is het uitspelen van transrechten tegen zogenaamde “bread and butter” kwesties voor de werkenden, zoals in de advertentiecampagne wordt geïmpliceerd, een benadering die door de hele Republikeinse Partij wordt gebruikt. Hoewel het waar is dat de Democratische Partij geen partij is die de arbeidersklasse steunt, heeft Kamala Harris’ eerdere steun voor genderbevestigende zorg voor gevangenen geen invloed op dit feit. Een succesvolle strijd voor gratis, toegankelijke trans-gezondheidszorg geïntegreerd in een openbaar gezondheidszorgsysteem zou een overwinning zijn voor alle mensen uit de werkende klasse die worstelen met buitensporig hoge kosten voor basisgezondheidszorg. De keuze van Trump om deze kwestie te benadrukken toont de effectiviteit aan van het verzet tegen ‘woke’, dat wil zeggen progressieve ideeën over gender, ras en seksualiteit en hoe deze kunnen aanslaan bij kiezers.
Over abortus is Trump minder uitgesproken. Hij erkent dat dit een zwak punt voor hem is, aangezien zelfs in rode staten referenda voorstellen wegstemden die de toegang tot abortus zouden beperken. Hij beperkt zijn commentaar over het algemeen tot erop hameren dat het een kwestie van “staatsrechten” is.
En toch, zelfs als Kamala Harris zich voordoet als een progressieve kandidaat, is de realiteit dat ze op dit moment deel uitmaakt van een regering die toezag op de ergste terugdraaiing van abortusrechten, genderbevestigende zorg en LGBTQIA+ rechten in jaren. Dit kan niet alleen worden toegeschreven aan de vorige Trump-administratie, conservatieve staatswetgevers en het Hooggerechtshof. De Democraten hebben decennialang subtiele uithollingen van vrouwenrechten toegestaan; hebben een steeds meer geprivatiseerd gezondheidszorgsysteem laten floreren; hebben abortus en genderbevestigende zorg weggesluisd naar gespecialiseerde klinieken. Dit alles toont hun minachting voor deze essentiële vormen van gezondheidszorg, maar hebben ook de basis gelegd voor extreemrechtse aanvallen op deze diensten.
“Beste vriend van Israël” en de rechterhand van Genocide Joe. De medeplichtigheid van de regering Biden aan de genocide in Gaza is goed gedocumenteerd en vormt een belangrijk probleem voor de Democraten in deze verkiezingen. Tussen oktober 2023 en augustus 2024 had de regering Biden naar schatting meer dan 600 wapentransporten naar Israël gestuurd, wat neerkomt op meer dan 50.000 ton militair materieel in slechts 10 maanden. Deze wapentransporten vertegenwoordigen absolute medeplichtigheid en deelname aan de genocide.
Deze ernstige medeplichtigheid heeft een impact op de Amerikaanse opinie. De meerderheid steunt Israël nog steeds, maar grotere cijfers dan ooit tevoren tonen scepsis en regelrechte afkeuring over de aanpak van de Israëlische en Amerikaanse regeringen met betrekking tot Palestina, vooral bij moslims en jongeren. Een peiling van november vorig jaar toonde aan dat 70% van de kiezers tussen 18 en 34 jaar zei dat ze Biden’s aanpak van de ‘oorlog’ tegen Gaza afkeurden. In mei van dit jaar toonde een opiniepeiling van het Arab American Institute (AAI) aan dat de steun van Biden onder Arabische Amerikanen net onder de 20% lag. Arabisch-Amerikaanse kiezers vormen een belangrijk stemblok in beslissende staten zoals Michigan. Dit voorjaar en deze zomer namen duizenden jongeren die in de VS naar de universiteit gingen deel aan studentenprotesten en kampementen om hun universiteiten op te roepen afstand te doen van Israëlische producten, universiteiten en onderzoek dat bijdraagt aan de genocide in Gaza.
Kamala Harris heeft geprobeerd om een meer empathische en verzoenende toon aan te slaan met betrekking tot Palestina, waarbij ze de problemen die de genocide mogelijk met zich meebrengt voor haar campagne correct erkent. Ze beschreef “de beelden van dode kinderen en wanhopige hongerige mensen die op de vlucht zijn voor veiligheid, soms voor de tweede, derde of vierde keer ontheemd” als “verwoestend” en “catastrofaal.” Ze beloofde “Ik zal niet zwijgen”.
In werkelijkheid sluit Harris zich echter aan bij de aanpak van Biden en ondanks de sympathiebetuigingen belooft haar beleid de verwoesting alleen maar voort te zetten. Ze herhaalde Biden’s “onwrikbare” en “ijzersterke” steun voor Israël, en deed als zodanig geen voorstel om te stoppen met het sturen van wapens naar Israël – een bevoegdheid die bij de uitvoerende macht ligt, en het vermogen van de Israëlische staat om zijn schrikbewind voort te zetten significant kan ondermijnen.
Op het gebied van buitenlands beleid, inclusief de voortdurende genocide in Gaza, heeft de Trump-campagne niet veel anders te zeggen dan China als de grootste vijand af te schilderen en een protectionistisch, op hoge tarieven gebaseerd beleid voor buitenlandse handel voor te stellen. In deze context heeft hij soms beweerd dat hij een einde zal maken aan de Amerikaanse betrokkenheid bij buitenlandse oorlogen. Dit is een van de belangrijkste redenen waarom figuren zoals de burgemeester van de stad Hamtramck in Michigan, Amer Ghaleb uit Jemen, Trump hebben gesteund in deze ‘battleground state’ waar de stem van de Arabieren en moslim-Amerikanen een belangrijke factor zal zijn.
Toch is er geen reden om te denken dat Donald Trump een vriend van de Palestijnen zal zijn. Hij heeft zichzelf beschreven als de “beste vriend van Israël”. Tijdens zijn ambtstermijn als president toonde Trump zijn totale minachting en in feite kwaadaardigheid ten opzichte van de zelfbeschikking van het bezette Palestijnse volk door Jeruzalem te erkennen als de ware hoofdstad van de Israëlische staat. Ondanks het feit dat Trump af en toe de bijnaam “Genocide Joe” gebruikt om president Biden te beschrijven, zouden de Palestijnen en hun bondgenoten in de VS zijn ambtstermijn als president met veel meer vrees dan hoop tegemoet moeten zien.
Wanneer het “minste kwaad” nog steeds bijzonder slecht is
Buiten de DNC zei de betoger Farzeen Harunani uit Chicago: “Ik ben mijn hele leven al een Democraat. Ik heb vrijwilligerswerk gedaan voor de Democraten, ik heb gedoneerd aan de Democraten, ik ben voor ze deur aan de deur gegaan, ik heb voor ze gebeld.” Ze beschreef dat ze zich politiek dakloos voelde. Harunani vervolgde: “We zijn allemaal erg gefrustreerd omdat we een tweepartijenstelsel hebben dat zo ingesleten is. Wat als we, in plaats van te stemmen voor schade of schadebeperking, zouden kunnen stemmen voor geen schade?”
Dit verwoordt het sentiment van velen die overwegen of ze op Harris, een derde partij of gewoon helemaal niet gaan stemmen. Velen die sympathie hebben voor de Palestijnen zullen toch op Harris stemmen, misschien in de hoop dat zij gemakkelijker onder druk te zetten is, of vooral uit angst voor het binnenlands beleid dat een Trump-regering belooft. Dit is heel begrijpelijk, en als socialisten zullen we samen met deze mensen blijven strijden om wie ook president wordt onder druk te zetten om een einde te maken aan de genocide in Gaza, naast vele, vele andere dingen.
Maar in wezen is de Democratische partij een doodlopende weg, of ze nu onder leiding staat van Kamala Harris of Joe Biden. In een wereld die gedomineerd wordt door crises; van een enorme toename van racisme; tot gigantische orkanen aan de ene kust en bosbranden aan de andere; tot gezondheidszorg en onderwijs die mensen een leven lang in de schulden kunnen steken; tot dagelijkse aanvallen op lichamelijke autonomie en fysieke veiligheid; tot een schijnbaar nooit eindigende vuurzee van genocide en oorlog; is het voor steeds meer mensen duidelijk dat “business as usual” politiek het niet zal doen.
Solidariteit is het tegengif voor angst
Voor sommige van die mensen zullen de stijl en het haatdragende populisme van Donald Trump en anderen zoals hij een echo krijgen. De haat die Trump vertegenwoordigt past beter in de groeven van het hyperindividualistische neoliberale kapitalisme waarin we decennialang zijn gesocialiseerd.
Maar voor anderen, vooral degenen die dagelijks te maken hebben met racisme, die met afgrijzen toekijken hoe dierbaren worden gebombardeerd in Gaza of Libanon, die vrezen dat ze tot ouderschap worden gedwongen terwijl ze dat niet wensen, of op hun scholen te maken krijgen met geweld omdat ze gewoon zichzelf zijn, wordt het kapitalistisch systeem dat zo volledig steunt op geweld, onderdrukking en uitbuiting steeds meer ter discussie gesteld.
Kamala Harris ligt momenteel heel licht voor in de peilingen. Ze wordt niet met dezelfde scepsis bekeken als Joe Biden, maar wordt ze genoeg gezien als iets anders om de bijna sekte-achtige toewijding die Trump bij velen oproept te overwinnen? Dat is onwaarschijnlijk – haar staat van dienst en die van de Democratische Partij als geheel wijst in de richting van een voortzetting van dezelfde status quo.
Het is duidelijk dat we niet zelfgenoegzaam mogen zijn, ongeacht wie er in januari in het Witte Huis zit. We moeten doorgaan met onze protesten om een einde te maken aan de genocide; druk blijven uitoefenen op wie er ook zit om de nationale abortusrechten te herstellen; vechten voor publieke gezondheidszorg en huisvesting en voor alles wat we nodig hebben om te leven. We hebben gezien dat het sentiment voor zulke bewegingen bestaat; van de campusbezettingen in solidariteit met Palestina die een wereldwijde beweging inspireerden; tot nieuwe lagen van arbeiders die hun macht testen door te staken; tot jongeren die wederzijdse hulp organiseren in hun gemeenschappen – het is duidelijk dat velen worstelen om een manier te vinden om te bouwen en te vechten voor de wereld die we nodig hebben buiten de officiële politiek om.
Uit deze bewegingen en organisaties – inclusief diegene die nog komen – kan de basis gelegd worden voor een nieuw soort politiek en organisatie van onderuit, een die in staat is om een echt alternatief te vormen voor de deprimerende poppenkast van de huidige politiek. Dit is de belangrijkste taak. Om samen te komen; om te weigeren compromissen te sluiten; om onze kracht te voelen door collectieve actie, zodat we niet langer het minste van twee kwaden hoeven te accepteren, maar in plaats daarvan een socialistische wereld kunnen opbouwen die gebouwd is op actief voor iets beter opkomen.