Wat een betoging was dat! De term ‘historisch’ gebruiken wij niet vaak, maar is hier zeker op zijn plaats. Neen, de kwaadheid over de genocide in Gaza en de regionale escalatie van het oorlogsgeweld van Netanyahu en zijn (extreem-)rechtse regime is niet gaan liggen. Integendeel, de aanhoudende dagelijkse stroom van horrorberichten uit het Midden-Oosten verdiept de woede. De fenomenale betoging van afgelopen zondag was bijzonder divers. Mensen van alle leeftijden en met diverse achtergronden betoogden in een volkse mensenstroom die maar bleef duren. De boodschap klonk solidair en eensgezind: dit moet stoppen, we eisen een staakt-het-vuren en het einde van de genocide, we betuigen onze solidariteit met de slachtoffers in Gaza en Libanon, we zijn allemaal Palestijnse kinderen.
Dit was niet de eerste grote nationale betoging, maar wel de grootste tot hiertoe. De politie had het over 32.000 aanwezigen, een serieuze onderschatting zoals steeds. Er waren minstens 50.000 en wellicht 70.000 betogers. Bij protest van die omvang is het moeilijk om een exacte schatting te maken. Alleszins was dit wellicht de grootste betoging sinds de grootste klimaatbetoging van 2019. De gevestigde media hielden het bij korte berichten. In pakweg De Standaard moet je al tot pagina 13 doorbladeren voor een verslagje met twee foto’s. Waarom wordt deze massale beweging die breed gedragen wordt onder de bevolking in de praktijk bijna doodgezwegen?
Onder de betogers zowel jong als oud. Studenten die mee campussen bezet hielden, vakbondsleden en werkenden die zich specifiek rond Palestina organiseren, politieke militanten, leden van organisaties als Amnesty International en vooral tienduizenden mensen die niet in een specifiek blok meelopen, soms omdat ze het niet terugvinden in de mensenstroom, vaak omdat er in de enorme betoging vooral door elkaar opgetrokken wordt. Mensen van diverse afkomst betogen solidair en weten dat hun stem luider klinkt omdat we met velen zijn. Deze solidariteit was hartverwarmend op een ogenblik dat de dagelijkse berichten uit het Midden-Oosten op het gemoed wegen.
LSP was uiteraard aanwezig op de betoging. We hadden een stand aan het vertrekpunt aan Brussel-Noord en aan het eindpunt op het Jean Reyplein, dat duidelijk veel te klein was voor een betoging van deze omvang. We liepen mee met spandoeken of met collega’s en vrienden. Aan de stand verdeelden we een pamflet waarvan de tekst onder de foto’s hernomen wordt.
Fotoreportage door Pol:
Pamflet van LSP op de betoging:
Een jaar lang heeft de Israëlische staat zijn moordmachine op de Palestijnen losgelaten: minstens 45.000 mensen zijn direct onder de bommen omgekomen, terwijl meer dan 180.000 mensen van de honger zijn omgekomen of als gevolg van de vernietiging van de gezondheidsinfrastructuur. De genocide is het culminatiepunt van een koloniale orde die is gebouwd op tientallen jaren bezetting, onteigening en ontmenselijking van de Palestijnen.
Westers imperialisme medeplichtig
De massale staatsterroristische operatie in Libanon bevestigt dezelfde genocidale geest en illustreert dat we niet kunnen vertrouwen op officiële instellingen.
Deze koloniale orde zou niet bestaan zonder de steun van de westerse imperialistische machten. De Israëlische staat garandeert westerse machten en multinationals toegang tot de handelsroutes en gas- en oliereserves van de regio. De economische en strategische belangen van het kapitalisme, gebaseerd op uitbuiting voor winst, hebben de materiële en ideologische bewapening van de Israëlische staat voortdurend gedreven tot het punt van genocide.
Strijden voor Palestina betekent strijden tegen onze eigen regeringen
Miljoenen mensen over de hele wereld hebben betoogd, geboycot, gestaakt of zijn campusbezettingen begonnen. In Londen gingen 300.000 mensen de straat op na de invasie van Libanon. Een krachtsverhouding opbouwen maakt overwinningen mogelijk. In Luik verkreeg de bezetting de opschorting van bepaalde contracten die de universiteit verbond met bedrijven die aan het IDF hadden geleverd, zoals OIP Sensor System en Léonardo.
Om die koers voort te zetten, moeten we de oorlogsprofiteurs en de imperialistische staten aanpakken waar het hen pijn doet: in de winst en hun portefeuille. In Spanje werd drie weken geleden door meer dan 200 vakbonden en NGO’s een algemene staking van 24 uur uitgeroepen “tegen de genocide en bezetting in Palestina” . De staking ging gepaard met massabetogingen in de grote steden, geleid door studentenorganisaties.
In België zou een werknemersboycot van de doorvoer van wapens naar Israël – zoals geëist door de Palestijnse vakbonden – heel goed bereikt kunnen worden door vakbondsacties. Dit soort campagnes moet dringend besproken en in handen genomen worden door de vakbondsdelegaties: via solidariteitsacties, acties aan de bedrijfspoorten, een zichtbare vakbondsaanwezigheid bij pro-Palestijnse acties, enz. Dit zou een dynamiek op gang kunnen brengen om de doorvoer van wapens naar Israël effectief te blokkeren.
Dit is des te belangrijker omdat de nieuwe Waalse MR – Engagés regering de resultaten van de beweging waarschijnlijk zal terugdraaien, in het bijzonder het decreet van het Waalse Gewest dat alle wapendoorvoer naar Israël verbiedt.
De bevrijding van Palestina
Terwijl Georges-Louis Bouchez (MR) de Israëlische terreuroperatie in Libanon een “geniale zet” durft te noemen, wordt elke verzetsdaad van het Palestijnse of Libanese volk als terrorisme bestempeld. Wij steunen het Libanese volk, net als de Palestijnen in hun strijd voor nationale en sociale bevrijding, in hun recht om zich te verzetten tegen de agressie van het Israëlische regime, ook met wapens.
Maar militaire strijd alleen is niet genoeg. De krachtigste beweging tegen genocide en de transformatie van de hele regio in een hel is een beweging die de massa’s van de regio zou organiseren rond de strijd tegen de Israëlische agressie, maar ook tegen de medeplichtige passiviteit van de regimes in de regio, tegen de ellende, de kapitalistische uitbuiting en de imperialistische plundering. Zo’n eenheid in nationaal en sociaal verzet zou de beste manier zijn om elke poging van Netanyahu en het imperialisme om de volkeren van de regio langs sektarische of regionale lijnen te verdelen, te weerstaan. Dit zou ook het gewapend verzet onder democratische controle kunnen plaatsen en baseren op de eenheid van werkenden en armen uit verschillende religieuze en nationale gemeenschappen.
Het hele systeem moet weg!
De Israëlische heersende klasse heeft niets anders te bieden dan een genocidale vlucht vooruit om haar koloniale heerschappij van corruptie, ongelijkheid, onveiligheid, autoritarisme en een onzeker bestaan te handhaven. Een revolutionaire strijd die het kapitalistische systeem omver werpt en de werkende bevolking controle geeft over de enorme rijkdommen en hulpbronnen van de regio zou ook de werkende klasse in Israël kunnen bereiken en aanzetten om zich aan te sluiten bij de strijd tegen een gemeenschappelijke vijand..
De massale strijd van de werkende klasse en de armen moet de hele regio opnieuw vormgeven, met respect voor het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren en de belangen van elke gemeenschap (Arabieren, Amazighs, Koerden, Joden, enz.). Een systeem dat berust op de macht van de massa’s zou synoniem staan voor vrijheid en rechtvaardigheid voor iedereen. Het zou Palestijnen en Israëlische Joden in staat stellen hun democratische recht op zelfbeschikking uit te oefenen en alle nationale en religieuze minderheden volledige gelijkheid te bieden – iets wat ondenkbaar is zolang de zionistische staat, die gebaseerd is op racistische overheersing en bezetting, overeind blijft.
Deze strijd voor een revolutionaire socialistische transformatie van de hele regio moet vandaag beginnen.
Fotoreportage door Liesbeth:
Fotoreportage door Jean-Marie: