Begin november 2004 hebben Franse soldaten het vuur geopend op mensen die betoogden tegen de bezetting van enkele gebouwen. Resultaat: 57 doden en 2.226 gewonden.
Aïsha Paulis
Ivoorkust, een land met veel natuurlijke rijkdommen, is sinds 2002 verdeeld tussen een president die ten allen prijze aan de macht wil blijven en een rebellenbeweging die zijn ontslag eist.
De huidige regering van Gbagbo baseert zich op de etnische verdeeldheid om aan de macht te blijven. Tijdens de presidentsverkiezingen in 2000 heeft hij zijn kiescampagne gefocust op de vraag wie Ivoriaan is en wie niet. Die vraag werd vervolgens overgenomen door de hele politieke elite van Ivoorkust. Men wil het moeilijker maken om zich als Ivoriaan te laten erkennen of om de Ivoriaanse nationaliteit te verwerven. Men moet immers kunnen bewijzen dat men al verschillende generaties Ivoriaanse ouders heeft.
Gbagbo doet ook beroep op gewapende bendes zoals de "Jonge Patriotten" die verantwoordelijk zijn voor plunderingen, verkrachtingen, etc. Die groepen ontwikkelen ook een racistische politiek gericht tegen blanken en beschuldigen er het Franse leger van de rebellen te steunen. Daarom hebben ze bijvoorbeeld 4 Franse scholen vernield hoewel de meeste mensen die er studeren Ivorianen zijn.
De Franse regering heeft tot nu toe de situatie gelaten zoals ze is, in afwachting tot duidelijk wordt wie hun beste bondgenoot in Ivoorkust blijkt te zijn.
Franse multinationals zoals France Telecom en vele anderen hebben er heel wat belangen. Frankrijk komt regelmatig tussen in de binnenlandse politiek van Ivoorkust. Om hun economische belangen te verdedigen, heeft de Franse regering het akkoord van Marcoussis doorgedrukt. Het akoord had als doel het vredesproces opnieuw leven in te blazen.
De regering van Gbagbo weigert echter verder te onderhandelen zolang de rebellen niet ontwapend zijn. Het opflakkeren van het geweld gaf het Franse leger het perfecte alibi om haar positie te verstevigen (er zijn al 4.000 militairen gestationeerd). Dat zorgde echter voor een felle reactie van de bevolking. In het begin van november vonden verschillende betogingen plaats.
Eén van die betogingen werd beschoten door Franse soldaten, waarbij 57 doden vielen. Dit toont aan dat het Franse imperialisme nog steeds actief is en bereid om haar belangen te verdedigen.
Geen van beide partijen heeft een oplossing voor de aanwezigheid van het Franse imperialisme, noch voor de sociale problemen in Ivoorkust.
Wat ontbreekt is een oppositiepartij die de bevolking verenigt, over etnische en religieuze grenzen heen, en die een samenleving vooropstelt, gebaseerd op de behoeftes en capaciteiten van iedereen en niet op de winsten van enkelen.
