Online meeting op 1 juni: ‘Waarom treft elke crisis vrouwen 2x harder’

 

TIME TO ORGANISE, PREPARE TO FIGHT ?

Online meeting. Welkom vanaf 19u45 op 1 juni voor het begin van de stream. De meeting start om 20u.
LIVESTREAM via https://www.youtube.com/user/socialismebe  en https://www.facebook.com/events/3580944188587500/

We horen nu elke dag op het nieuws over wat er bij mensen thuis gebeurt. Dat gaat van TikTok video’s die mensen naar de media sturen tot problemen thuis, wat voor de lockdown amper een onderwerp in de media was.

Vrouwen zitten opgesloten, soms in krappe ruimtes, waarbij ze vaak moeten jongleren tussen telewerken, het bezighouden van de kinderen en andere huishoudelijke taken. Onder dergelijke omstandigheden zijn moeilijkheden onvermijdelijk. Een derde van de ouders zegt overweldigd te zijn; de roep om hulp in een situatie van huiselijk geweld is verdrievoudigd; degenen die algemeen als helden en heldinnen erkend worden, staan onder grote druk op het werk in precaire hygiënische omstandigheden met soms een uurloon van minder dan 14 euro bruto.

Deze crisis toont aan dat de socialistische feministische beweging meer dan ooit noodzakelijk is. We mogen ons niet tevreden stellen met kleine hervormingen, er is nood aan een verandering van samenleving.

AGENDA:

  • Jane Barros, socialistische feministe in BRAZILIË: “De Coronacrisis legt de realiteit van onderdrukking, seksisme en besparingen bloot. Laten we bouwen aan het verzet hiertegen.”
  • Getuigenis van een reeks militanten: de coronacrisis toont het falen van het kapitalisme op alle vlakken. De criminele gevolgen van het gebrek aan openbare diensten zijn vandaag nog zichtbaarder.
  • Anja Deschoemacker, lid van LSP en een van de initiatiefnemers van campagne ROSA: “Vrouwen zijn in de meerderheid in essentiële sectoren, maar lage lonen en onzekere arbeidsomstandigheden ook. Laten we het verzet organiseren! Eerste stap: de grote betoging van de Zorg in Actie.”

Financiële bijdrage mogelijk (niet verplicht) op de rekening van LSP/PSL: BE86 5230 8092 4650 (met mededeling: ‘Meeting 1 juni) Zie: https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSevOxbTRHrt6wDHjkW35jJ2tk5IPaMe3NMDowH12WjE5wIZXQ/viewform


Artikel uit de mei-editie van onze krant

Strijd tegen geweld binnen het gezin is nu nog dringender!

Het verlaten van een gewelddadige partner is in normale tijden om vele redenen moeilijk. De quarantaine zorgt voor bijkomende risicofactoren, zoals de angst voor ziekte, inkomensverlies, opsluiting in een te kleine leefruimte, overwerkte ouders, de moeilijke combinatie van telewerken en voltijdse kinderopvang … Dit zijn allemaal bronnen van conflicten die snel kunnen ontaarden in psychologisch en fysiek geweld.

Volgens de Wereldgezondheids-organisatie is geweld tegen vrouwen “een wereldwijd volksgezondheidsprobleem van epidemische omvang.” Volgens de VN krijgt één op de drie vrouwen op een bepaald moment in haar leven te maken met fysiek en/of seksueel geweld. We weten dat veel van dit geweld plaatsvindt binnen de familiekring. De quarantaine die in veel landen wordt toegepast, wordt door veel slachtoffers van huiselijk geweld dan ook als een hel ervaren.

Ook in België is huiselijk geweld een realiteit. Jaarlijks worden meer dan 45.000 klachten geregistreerd bij het Openbaar Ministerie. En we weten dat dit slechts een deel van de gepleegde feiten is. De pandemie maakt het nu nog erger. Dader en slachtoffer zitten nu dagelijks op elkaars lip. Van privacy is vaak geen sprake meer. Slachtoffers durven het niet aan om hulp te vragen terwijl hun mishandelaar erop kijkt. Ze veronderstellen bovendien vaak dat de hulpverlening niet beschikbaar is in coronatijden. De hulpverlening is overigens vaak ontoereikend door een gebrek aan middelen en onderfinanciering die er reeds voor de coronacrisis was.

Ondanks dit alles wijzen meldpunten voor huiselijk geweld op een forse toename van het aantal oproepen. De hulplijn 1712 in Vlaanderen had het over een stijging met 70%, langs Franstalige kant was er een verdubbeling. Het toont de ernst van de situatie. Helaas is er een probleem van opvang van slachtoffers door het acute plaatsgebrek, dat ook voor de crisis al bestond. Gebrek aan bescherming zorgt voor extra problemen bij deze hulpverlening.

Als reactie kwam er een interministeriële conferentie ‘Vrouwenrechten’ met 12 ministers. Maar wat kunnen we verwachten van politici die jarenlang een besparingsbeleid hebben gevoerd dat de positie van vrouwen ondermijnt en de openbare diensten afbreekt? De maatregel om hotelkamers voor slachtoffers beschikbaar te stellen is noodzakelijk, maar niet voldoende. Het initiatief van de dienst slachtofferhulp van de politie in Brussel Noord om bij het begin van de quarantaine contact op te nemen met alle personen die de afgelopen drie maanden klacht indienden wegens intrafamiliaal geweld, is zeker positief. Maar ook hier weegt het gebrek aan personeel, voldoende opleiding en stabiele opvang van slachtoffers door.

Het besparingsbeleid treft vrouwen bijzonder hard. Het ondermijnt ook strijd tegen seksisme: de emancipatie van vrouwen is niet mogelijk in een sociale woestijn.

Dringende maatregelen nodig

Er zijn dringende investeringen nodig, waarbij rekening moet gehouden worden met de eisen van het personeel in de sociale sector.

Slachtofferhulp moet versterkt worden, ook inzake bescherming van het personeel (gratis toegang tot mondmaskers bijvoorbeeld). Dit mag niet beperkt worden tot vrijwilligerswerk en een oproep tot giften: er moeten overheidsmiddelen voorzien worden. Regelmatig contact en/of bezoek bij vrouwen die gekend staan als slachtoffers van huishoudelijk geweld kan druk zetten op de agressor. Maar dit vereist voldoende gespecialiseerd personeel en beschermingsmateriaal. Opvang van slachtoffers in leegstaande hotelkamers is een tijdelijke oplossing. Er zijn structurele maatregelen nodig om meer opvangplaatsen te voorzien. Desnoods door leegstaande gebouwen op te vorderen.

De coronacrisis toont hoe media kunnen gebruikt worden om informatie te verspreiden (denk aan de reclamecampagne ‘Stay Safe’) in plaats van de seksistische reclame die onze straten en schermen maar al te vaak overspoelt. Gebruik de publieke ruimte voor informatie en preventie inzake intrafamiliaal geweld, ook tijdens de quarantaine! Zo kunnen de telefoonnummers van hulpcentrales breder verspreid geraken.

Daarnaast moeten uiteraard maatregelen genomen worden om het inkomen van werkenden (die al dan niet thuis zitten) te garanderen en om de arbeidsduur van ouders met kinderen die thuis zitten te verminderen zonder loonverlies.

Investeer in sociaal beleid

Ook na deze gezondheidscrisis zal een verdere publieke investering in de strijd tegen intrafamiliaal geweld nodig zijn. Om seksisme en geweld te stoppen, moet er een einde komen aan de besparingen. Er moet integendeel geïnvesteerd worden in degelijke openbare diensten met voldoende personeel, waaronder in de sociale sector.

Deze crisis dwong Wouter Beke om extra middelen uit te trekken voor onder meer de zelfmoordlijn die nu overrompeld wordt. Het toont hoe rampzalig wereldvreemd de eind vorig jaar aangekondigde, maar nadien terug ingetrokken, besparing op de zelfmoordlijn was. Eenmalig extra geld voorzien volstaat niet: er moeten structurele publieke investeringen komen. Stop de uitverkoop van sociaal werk, stop de afbouw van onder meer de Centra voor Algemeen Welzijnswerk (CAW). Meer publiek sociaal werk is nodig om slachtoffers uit hun sociaal isolement te halen, buurthuizen uit te bouwen waar ook kinderopvang wordt voorzien of goedkope en degelijke maaltijden naast fysieke, psychische, materiële en juridische ondersteuning.

Economische onafhankelijkheid van vrouwen is nodig

Politici en bazen zwaaien tegenwoordig personeel uit de zorg en de supermarkten alle lof toe. Ze worden als helden omschreven. In sectoren als zorg, schoonmaak, distributie, opvang en ondersteuning van kwetsbare sectoren zijn er veel meer vrouwen actief. Vaak ontbreekt het aan waardering, ook financieel. Er wordt al jaren bespaard op onder meer de zorgsector en eisen voor een menswaardig minimumloon van 14 euro per uur worden als onmogelijk afgedaan. Lage lonen en economische onzekerheid houden onderdrukking van vrouwen in stand. Het maakt dat vrouwen die slachtoffer van huiselijk geweld zijn hun partner niet zomaar kunnen verlaten.

Economische onafhankelijkheid betekent degelijke lonen (onder meer met het optrekken van het minimumloon tot 14 euro per uur), een minimum pensioen van 1500 euro per maand, het individualiseren van sociale uitkeringen (die als eerste stap ook tot boven de armoedegrens moeten opgetrokken worden), een studentenloon dat de kosten dekt. Daarnaast is er een dringend plan nodig voor de bouw van sociale woningen en meer openbare diensten (zoals kinderopvang). Een kortere werkweek, zonder loonverlies, moet de combinatie tussen werk en gezin mogelijk maken. Haal de meest onderdrukte groepen uit de verdrukking: regulariseer mensen-zonder-papieren. Die zijn vandaag vaak tewerkgesteld in onder meer de schoonmaak en andere lageloonsectoren, waar ze ingezet worden om een algemene neerwaartse druk op de lonen en arbeidsvoorwaarden door te voeren.

Maatschappijverandering nodig

Geweld tegen vrouwen – en seksisme in het algemeen – kan niet alleen worden toegeschreven aan quarantaine en de Covid-19-crisis. Het is een structureel probleem dat veroorzaakt wordt door de werking van dit systeem. De positie van vrouwen als “tweederangsburgers”, de ongelijke verloning, de systematische objectivering van vrouwenlichamen, de alomtegenwoordigheid van gewelddadige pornografie, het gebrek aan seksuele voorlichting op scholen, de afbouw van openbare diensten, de onzekerheid en armoede, … Het gaat er niet om excuses te vinden voor de daders, maar wel om na te gaan wat het geweld in stand houdt. Zo kunnen we niet alleen de gevolgen van structureel seksisme bestrijden, maar ook de oorzaken ervan.

Dat is waarom campagne ROSA de strijd tegen seksisme koppelt aan die tegen het besparingsbeleid en meer algemeen tegen het kapitalisme. Vrouwen, jongeren en de hele arbeidersklasse hebben er belang bij om samen te strijden tegen het kapitalistische systeem. Democratische controle op de sleutelsectoren van de economie zou maken dat het niet langer nodig is om de lichamen van vrouwen als object voor te stellen. Het doel is dan immers niet langer om de winsten te maximaliseren, maar om aan de behoeften van de bevolking te voldoen. Financiële onafhankelijkheid en toegankelijke en degelijke openbare diensten maken het voor vrouwen mogelijk om echte keuzes te hebben in hun leven. Door de noden van de meerderheid van de bevolking centraal te stellen, is een samenleving op basis van solidariteit en gelijkheid nodig. Een samenleving waarin geen mens een andere kan onderdrukken en uitbuiten: een socialistische samenleving.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie